Антыпратон — антычасціца ў адносінах да пратона. Мае адмоўны электрычны зарад і адмоўны барыённы лік, іншыя ўласцівасці супадаюць з уласцівасцямі пратона. Упершыню адкрыты ў 1955 годзе на паскаральніку пратонаў у Каліфарнійскім універсітэце у Берклі. Вынікі былі апублікаваныя ў часопісе Phys. Rev.[1], а сама праца прынесла яе аўтарам Нобелеўскую прэмію па фізіцы за 1959 год.
Антыпратоны могуць нараджацца ў высокаэнергетычных сутыкненнях нуклонаў з даволі высокай імавернасцю. У цяперашні час антыпратоны атрымліваюць у вялікіх колькасцях і выкарыстоўваюць для пратон-антыпратонных калайдараў. Акрамя таго, антыпратоны назіраюцца і ў касмічных прамянях.
Кулонаўскае прыцягненне паміж пратонамі і антыпратонамі магло б, у прынцыпе, прыводзіць да ўтварэння іх звязанага стану, аналагічнага пазітронію. Аднак, нягледзячы на шматгадовыя даследаванні, пераканаўчых доказаў існавання гэтага звязанага стану пакуль няма. У 2009 годзе калабарацыя BES у Пекіне прадставіла дадзеныя, якія можна інтэрпрэтаваць і як праяву звязанага стану пратона і антыпратона (гл. падрабязнасці на старонцы[2]). Гэтыя вынікі пакуль абмяркоўвацца навуковай супольнасцю.
Як любая іншая антычасціца, антыпратон можа анігіліраваць. Эксперыментальныя даследаванні паказваюць, што анігіляцыя нізкаэнергетычных пратонаў і антыпратонаў ідзе з утварэннем 4-5 пі-мезонаў. Пры высокіх энергіях імавернасць анігіляцыі пратона і антыпратона паніжаецца, і сячэнне гэтага працэсу прыбліжаецца да сячэння працэсу сутыкнення пратона з пратонам, згодна з тэарэмай Памеранчука.
Антыпратон анігіліруе таксама і з нейтронамі.