Інданезія з’яўляецца, згодна з дзеючай канстытуцыяй[1], унітарнай рэспублікай і дзеліцца на правінцыі (індан.: provinsi, часам да гэтага часу практыкуецца стары варыянт напісання propinsi), якіх у цяперашні час налічваецца 34[2], уключаючы Асаблівую сталічную акругу Джакарта і Асаблівую акругу Джак’якарта, прыраўнаваныя па статусе да правінцый.
У аснову дзялення краіны на правінцыі, замацаванага ў дзеючай канстытуцыі 1945 года, закладзена сістэма, прынятая яшчэ галандскай каланіяльнай адміністрацыяй у пачатку XX стагоддзя. Большая частка цяперашніх правінцый была заснавана ў канцы 1940-х — пачатку 1950-х гадоў. У гэты перыяд аформіўся і цалкам прыраўнаваных да правінцыйнаму статус асаблівых акругаў — Джакарты і Джак’якарты (апошняя па форме кіравання з’яўляецца султанатам, які ўваходзяць у склад Рэспублікі Інданезіі).
Правінцыяй Інданезіі ў 1969 годзе была абвешчаная заходняя частка вострава Новая Гвінея, занятая па выніках канфлікту з Нідэрландамі 1961-1962 гадоў (назвы — «Заходні Ірыян» у 1969-1973 гадах, «Ірыян Джая» у 1973-2002 гадах). Статус правінцыі меў таксама акупаваны Інданезіяй ў 1975 годзе Усходні Тымор — да суверэнізацыі гэтай тэрыторыі ў 1999 годзе.
Рэзкае абвастрэнне этнаканфесійных супярэчнасцяў і рост сепаратысцкіх настрояў у шэрагу рэгіёнаў ў кантэксце палітычнага і сацыяльна-эканамічнага крызісу канца 1990-х гадоў падштурхнулі ўрад Інданезіі да комплексу мер па дэцэнтралізацыі дзяржаўнай улады і разузбуйнення адміністрацыйна-тэрытарыяльнага дзялення краіны. Яго найважнейшым элементам стала стварэнне ў перыяд з 1999 па 2007 год новых правінцый — Папуа, Заходняе Папуа, Бантэн, Архіпелаг Рыау, Гарантала. Статус правінцыі быў прадстаўлены Ачэху, які з’яўляўся да гэтага асаблівай акругай. 25 кастрычнік 2012 была створана 34 правінцыя — Паўночны Калімантан, на аснове частцы тэрыторыі правінцыі Усходні Калімантан. Фарміраванне яе адміністрацыйных структур мяркуецца завяршыць да лістапада 2014 года.
Правінцыі узначальваюцца губернатарамі (індан.: gubernur), якія, у адпаведнасці з дзеючым законам аб мясцовым самакіраванні[5], абіраюцца наўпрост мясцовым насельніцтвам (да 2005 года абіраліся мясцовымі органамі заканадаўчай улады) тэрмінам на пяць гадоў. Пасаду губернатара афіцыйна маюць кіраўнікі Джакарты і асаблівай акругі Джак’якарта, часта названыя ў замежных крыніцах «мэрамі».
Заканадаўчая ўлада ў правінцыях і асаблівых акругах ажыццяўляецца мясцовымі Саветамі народных прадстаўнікоў, таксама абіранымі насельніцтвам на пяцігадовы тэрмін.
Асаблівы статус Джакарты, Джак’якарты і трох правінцый — Ачэха, Папуа і Заходняга Папуа — мае на ўвазе надзяленне уладаў гэтых рэгіёнаў некаторымі дадатковымі паўнамоцтвамі ў сацыяльнай, культурнай, духоўнай і іншых сферах. У Ачэху, у прыватнасці, разам з нацыянальным заканадаўствам Інданезіі дзейнічаюць (з абмежаваннямі) законы шарыяту.