Пост-рок (англ.: post-rock) — музычны жанр, які характарызуецца нетрадыцыйным выкарыстаннем стандартных рок-прылад, высокай музычнай шчыльнасцю. Музыка пост-рока аб’ядноўвае ў сабе элементы разнастайных музычных жанраў, такіх як эмбіент, джаз, электронная музыка, рок, эксперыментальная музыка, краўт-рок. Імправізацыя гуляе важную ролю ў пост-року. Пост-року таксама блізкія традыцыі жанру нью-эйдж.
Тэрмін упершыню ўвёў англійскі музычны крытык Сайман Рэйналдс (Simon Reynolds) у 123-м нумары часопіса The Wire (вядомы англійскі музычны часопіс). Ён назваў пост-рокам выгляд музыкі, «дзе ўласцівыя року прылады выкарыстоўваюцца для тэмбру і тэкстуры, а не для рыфаў і акордаў» («using rock instrumentation for non-rock purposes, using guitars as facilitators of timbres and textures rather than riffs and power chords»).
Першапачаткова тэрмінам «пост-рок» звалі музыку такіх гуртоў, як Stereolab, Cul de Sac, Laika, Disco Inferno, Moonshake і інш., пазней так сталі зваць усю інструментальную электронную музыку пасля 1994 года, на якую аказалі ўплыў джаз і краўт-рок. Гурты пачатку 1990-х гадоў, такія як Slint, і нават 1980-х (Talk Talk) аказалі вялікі ўплыў на пост-рок.
Як і шматлікія іншыя музычныя тэрміны, «пост-рок» апісвае самыя разнастайныя варыянты гучання. Напрыклад, пост-рокам завуць музыку гуртоў Tortoise і Mogwai, хоць яна моцна адрозніваецца.