У Вікіпедыі ёсць артыкулы пра іншых асоб з прозвішчам Лефеўр.
Жуль Жазеф Лефеўр (фр.: Jules Joseph Lefebvre; 14 сакавіка 1834, Турнэ — 24 лютага 1912, Парыж) — французскі салонны мастак XIX стагоддзя, які спецыялізаваўся на маляванні прыгожых дзяўчын.
Атрымаў першапачатковую мастацкую адукацыю ў Амьене, быў потым вучнем Канье ў Парыжы і ўпершыню выступіў перад публікай на парыжскай Сусветнай выстаўцы 1855 года з мужчынскім партрэтам.
У 1861 годзе за карціну «Смерць Прыяма» атрымаў вялікую Рымскую прэмію, пасля чаго напісаў у Рыме карціны: «Юнак, які размалёўвае трагічную маску», «Даччынае каханне рымлянкі» (1864), «Пілігрымства ў кляштар Сакра-Спака, каля Субіяка» (1865), «Спячая маладая дзяўчына» (1865), «Німфа і Бахус-дзіцё» (1866) і «Папа Пій IX у Пятроўскім саборы» (1867).
Вярнуўшыся ў Парыж, неўзабаве заняў вельмі бачнае месца сярод французскіх мастакоў як таленавіты каларыст і вытанчаны, хоць і некалькі манерны малявальшчык, асабліва майстэрскі ў адлюстраванні жаночай прыгажосці і ў партрэтах. Лепшыя творы, выкананыя ім з часу прыезду яго з Рыма: «Ісціна», фігура голай маладой жанчыны, якая трымае над сваёй галавой прамяністы шар (1870; у Люксембургскім музеі ў Парыжы), «Страказа» (1872), «Магдаліна» (1876), «Пандора» (1877), «Мін’ёна» (1878), «Дыяна з німфамі, заспетая падчас купання» (1879), «Ф’ямета» (1881), «Ундзіна» (1881) і партрэты імператарскага прынца (1874), вікантэсы Мантэск’е і інш.