Выгнанне яўрэяў з Іспаніі — выгнанне яўрэяў з тэрыторыі Іспаніі, Сардзініі і Сіцыліі, якое было ініцыявана дэкрэтам уладароў Іспаніі Фердынандам II Арагонскім і Ізабелай Каталіцкай, які быў прыняты 31 сакавіка 1492 года[1] ў Альгамбры. Альгамбрскі дэкрэт (па-іспанску: Decreto de la Alhambra), таксама вядомы пад назвай Гранадскі эдыкт або Эдыкт аб выгнанні, прадпісваў усім яўрэям Іспаніі ў трохмесячны тэрмін або перайсці ў хрысціянства, або пакінуць краіну; знаходжанне яўрэяў на тэрыторыі краіны пасля гэтага тэрміна аб’яўлялася незаконным. Яўрэі беглі або ў Партугалію (дзе праз 30 гадоў гісторыя паўтарылася), а адтуль — на поўнач Еўропы, або ў Італію, Асманскую імперыю, краіны Паўночнай Афрыкі. Для яўрэяў выгнанне апынулася нацыянальнай катастрофай.
Фармальна эдыкт тычыўся ўсіх паслядоўнікаў іўдаізму, незалежна ад іх этнічнай прыналежнасці. Сэнс указу складаўся ў тым, каб пакінуць яўрэяў без абароны закона, што рабіла іх безбароннымі перад злачыннасцю, яны былі пазбаўленыя права на законны суд. У такіх умовах відавочна не была магчыма ніякая камерцыйная і фінансавая дзейнасць, якая давала Іспанскім яўрэям асноўны прыбытак. Для вяртання пад абарону закона было дастаткова ахрысціцца, але большая частка вырашыла захаваць веру і эмігрыравала з Іспаніі.
Эдыкт быў юрыдычна скасаваны 16 снежня 1968 года, пасля Другога Ватыканскага сабора[2]. На сёняшні дзён у Іспаніі пражывае каля 50 000 яўрэяў[3].