Orrorin — вымерлы ў Афрыцы род вялікіх чалавекападобных малпаў.
Адзіны від у родзе — Orrorin tugenensis або Praeanthropus tugenensis. Лічыцца адным з самых старажытных вядомых продкаў гамінін і, магчыма, сучасных людзей. Астанкі былі знойдзены ў Кеніі. Яны залягалі паміж двума пластамі вулканічнага попелу, дзякуючы якім датуюцца адносна дакладна: паміж 5,8 і 6,1 млн гадоў таму, у эпоху міяцэна .
Парэшткі Orrorin належалі, па меншай меры, пяці розным асобінам. Яны ўключаюць часткі сцегнавой косткі, форма якіх ўскосна паказвае на прамахаджэнне, а таксама косткі правай рукі, прыстасаванай для лазання па дрэвах, але непрыдатнай для брахіацыі, і некалькіх зубоў, якія належалі істотам з дыетай як у парантрапаў. Форма карэнных зубоў і іклоў характэрная для жывёл, якія харчуюцца садавінай і зрэдку — мясам. Па памерах Orrorin былі параўнальныя з сучаснымі шымпанзэ.
Астанкі былі знойдзеныя ў 2000 годзе Брыгітай Сенут і Марцінам Пікфардам з французскага Музея прыродазнаўства. Першаадкрывальнікі на падставе прыкмет прамахаджэння і па форме зубоў аднеслі Orrorin да гамінінаў. Акрамя таго, яны палічылі, што агульны продак людзей і малпаў жыў не менш як 7 млн гадоў таму.
Калі Orrorin сапраўды з’яўляецца прамым продкам людзей, то ардыпітэк і аўстралапітэкі аказваюцца тупіковай галіной эвалюцыі, бо Orrorin жыў да іх з’яўлення, а форма яго сцегнавой косткі істотна бліжэй да чалавечай, чым у Люсі. Пакуль гэтае пытанне застаецца дыскусійным.
Мяркуючы па рэштках жывёл і раслін той жа эпохі, orrorin жылі ў сухіх вечназялёных лясах, а не ў саване, як прадказвалі многія тэорыі эвалюцыі чалавека. Таму прамаходзячыя малпы, відаць, упершыню з’явіліся ў лясах, а не эвалюцыянавалі ад чатырохногіх, якія выйшлі на адкрытыя прасторы. Магчыма, прамахаджэнне было элементам адаптацыі да жыцця на дрэвах. Сучасныя арангутаны выкарыстоўваюць усе чатыры лапы для перамяшчэння толькі па тоўстым суччам, у той час як да больш тонкіх галінах альбо чапляюцца знізу, альбо ідуць па іх на задніх лапах, рыхтуючыся пярэднімі ўчапіцца за іншыя галіны вышэй або балансуючы для ўстойлівасці. Такая тактыка дазваляе ім наблізіцца да плёну, размешчаным далёка ад ствала, або скакаць з аднаго дрэва на другое. У адрозненне ад іх продкі сучасных шымпанзэ і гарыл спецыялізаваліся на лазанні па вертыкальных ствалах і ліянам, чым абумоўлена іх крываногая і касалапая хада на зямлі. Тым не менш, людзі атрымалі ў спадчыну шмат агульнага з гэтымі малпамі, уключаючы будову костак рук, узмоцненых для хадні з апорай на косткі пальцаў.[1][2][3].