Ян Францавіч Пярно (26 лістапада (8 снежня) 1888, маёнтак Скрале, Рыжскі павет, Ліфляндская губерня, Расійская імперыя (цяпер Латвія) — 20 красавіка 1951) — удзельнік барацьбы за ўсталяванне бальшавіцкай улады ў беларускіх губернях.
Скончыў 9 класаў валасной школы. Вясной 1906 зблізіўся з сацыял-дэмакратамі, удзельнічаў у рэвалюцыйным руху. У 1906—1908 працаваў на фабрыцы «Рэсора» ў Рызе, вучыўся ў вячэрнім нямецкім рамесным вучылішчы. З 1908 працаваў настаўнікам, экстэрнам здаў экзамены на званне настаўніка пачатковых народных вучылішч.
З 1914 у арміі, вёў рэвалюцыйную агітацыю на Заходнем фронце, з 1915 член Латышскай сацыял-дэмакратычнай групы ў Мінску. Пасля Лютаўскай рэвалюцыі 1917 член выканкома Мінскага Савета рабочых і салдацкіх дэпутатаў і член Мінскага камітэта РСДРП(б). У кастрычніку 1917 камісар зброевых майстэрняў 10-й арміі, з яго дапамогай узброены 1-ы рэвалюцыйны полк імя Мінскага Савета. Са студзеня 1919 член бюро Паўночна-Заходняга абласнога камітэта РСДРП(б) і выканкома Саветаў Заходняй вобласці Мінскана губернскага ВРК, у Мінскім губернскім харчовым камісарыяце. З 29 красавіка 1919 у складзе Арганізацыйнага бюро ЦК КП(б)ЛіБ. З сярэдзіны 1919 на партыйнай рабоце ў Смаленску. З 28 лютага па 5 лістапада 1921 старшыня Смаленскага губернскага выканаўчага камітэта, зыдучы з гэтай пасады па стане здароўя. Працягваў партыйную і гаспадарчую працу ў Маскве і Якуцку. З красавіка 1933 працаваў у жывёлагадоўчай галіне. З лістапада 1937 — на пенсіі.
Пахаваны ў калумбарыі Новадзявочых могілак