Янка Гінько (3 студзеня 1912 — 1980-я) — беларускі грамадскі і вайсковы дзеяч. Удзельнік дэсанту батальёна Дальвіц.[1] Адзін з кіраўнікоў Беларускай незалежніцкай партыі.
Нарадзіўся 3 студзеня 1912 года ў в. Загор’е (пазней была ў складзе Залескай гміны на Дзісненшчыне ў Польскай Рэспубліцы) у праваслаўнай сям’і Піліпа і Анастасіі Гінько. У 1939 годзе скончыў Варшаўскую палітэхніку па спецыяльнасці інжынера геадэзіі. У 1940—1941 гадах працаваў па сваёй спецыяльнасці ва ўсходняй Беларусі.
Пасля пачатка нямецкай акупацыі Янка Гінько працаваў старшынёй Беларускай народнай самапомачы ў Глыбокім. Быў сябрам Цэнтральнага Камітэту падпольнай Беларускай Незалежніцкай Партыі, стаў кіраўніком палітычнай рэферэнтуры БНП, старшыня БНП у Глыбокім. Уступіў да Беларускай краёвай абароны, атрымаў чын лейтэнанта.
У 1944 годзе адмовіўся працаваць намеснікам прэзідэнта Беларускай Цэнтральнай Рады ў Слуцку. 27 чэрвеня 1944 года ўдзельнічаў у Другім Усебеларускім кангрэсе.
Пасля эвакуацыі з Усходняй Прусіі летам 1944 года далучыўся да батальёна «Дальвіц». 17 лістапада 1944 года дэсантаваўся ў раёне Ліды ў групе з Кастусём Шышэям, але яны былі выкінутыя ня ў тым месцы і рэшткі групы пад кіраўніцтвам Кастуся Шышэі далучыліся да польскай Арміяй Краёвай.[2] У снежні таго ж года падчас адной з аблаваў група была разбітая, а Янка Гінько трапіў у палон да НКУС. Праходзіў на працэсе кіраўніцтва Беларускай незалежніцкай партыі у Мінску ў 1946 годзе. Янка Гінько быў асуджаны на 25 гадоў савецкіх канцлагераў.
У 1953 або 1954 годзе трапіў на Інту, працаваў маркшэйдарам (спецыяліст у падземнай геадэзіі) і пазнаёміўся з Пётрай Рашэтнікам. Вызваліўся пасля 1956 года, застаўся працаваць на Інце. Ажаніўся і з дапамогай жонкі атрымаў дазвол на пражыванне ў Маскве. Наведваў Беларусь.
Апошнія гады жыцця моцна хварэў. Памёр у 1980-х гадах.