У Вікіпедыі ёсць артыкулы пра іншых асоб з прозвішчам Альмквіст.
Эстэр Даратэя Альмквіст (швед. Ester Dorothea Almqvist, 3 лістапада 1869 — 11 ліпеня 1934) — шведская мастачка, заснавальніца стылю экспрэсіянізм у Швецыі[7].
Нарадзілася ў раёне Брома, у заходнім прыгарадзе Стакгольма. Яе бацькі выкладалі ў школе для хрысціянскіх місіянераў. Яе бацька, святар, памёр, калі дзяўчыне было 9 гадоў. Маці працавала прыватнай настаўніцай і прадаўшчыцай кніг, каб забяспечыць сям’ю[8]. Альмквіст нарадзілася з дэфармацыяй пазваночніка, што абмяжоўвала яе рухомасць на працягу ўсяго жыцця. Яна не магла займацца хатнімі абавязкамі і атрымлівала адукацыю, каб займацца творчасцю.
Вучылася ў тэхнічнай школе ў Стакгольме, скончыла яе ў 1891 годзе. Брала прыватныя ўрокі ў мастака Густава Седэрстрэма. У 1890-х гадах працягнула адукацыю ў Акадэміі мастацтваў Валанд у Гётэбаргу (1892—1893), затым вучылася ў Стакгольме ў Artist League School (1894—1895). Яе настаўнікамі таксама былі скульптар Пэр Хасельберг і мастак Бруна Лільефорс. Падчас вучобы ў мастацкай школе яна зарабляла кніжным ілюстратарам.
Памерла 11 чэрвеня 1934 года ў шведскім горадзе Лундзе.
Альмквіст правяла большую частку свайго творчага жыцця ў шведскім горадзе Лундзе, а некаторыя з яе самых вядомых карцін напісаны ў ваколіцах шведскай правінцыі Сконэ. Сястра, Марыя Альмквіст, таксама пераехала ў Лунд, дзе працавала дырэктаркай дома састарэлых і аказвала фінансавую падтрымку Эстэр.
Раннія працы Альмквист, у асноўным пейзажы, былі выкананы ў стылі імпрэсіянізм. Пасля смерці маці, пачынаючы з карціны «Піларама» у 1913, мастачка звярнулася да экспрэсіянізму.
Выстаўляць свае карціны Эстэр пачала ў канцы 1890-х гадоў, у 1904 годзе прымала ўдзел на Сусветнай выставе ў амерыканскім горадзе Сент-Луіс.
Альмквіст належала да групы шведскіх мастачак, якія любілі падарожнічаць, часам разам жылі і разам выстаўлялі на выставах свае працы. У апошні год жыцця ў Альмквіст спіна хварэла так, што немагчыма было працаваць, і ў гэты ж год у яе гонар мастачкі арганізавалі ў Стакгольме выставу яе работ[9]. Шырокае прызнанне мастачкі прыйшло да яе ў 1938 годзе, пасля яе смерці.
У цяперашні час карціны мастачкі захоўваюцца ў калекцыі Нацыянальнага музея Швецыі, у мастацкім музеі Гётэбарга, у мастацкім музеі Мальмё і ў прыватных калекцыях. Архіўныя дакументы мастачкі захоўваюцца ва Універсітэце Лунда.