У Вікіпедыі ёсць артыкулы пра іншых асоб з прозвішчам Маніс. Антуан Эманюэль Эрнэст Маніс (фр.: Antoine Emmanuel Ernest Monis; 23 мая 1946, Шатанёф-сюр-Шарант, дэпартамент Шаранта — 25 мая 1929, Мандузій, дэпартамент Верхняя Гарона) — французскі палітык і дзяржаўны дзеяч, з 2 сакавіка 1911 па 27 чэрвеня 1911 года быў прэм’ер-міністрам Францыі, узначальваў кабінет міністраў.
Унук імігрантаў з Іспаніі. Яго бацька — судовы прыстаў, два тэрміны (1851—1854 і 1869—1870) быў мэрам Шатанёф-сюр-Шаранта — роднага горада Эрнэста.
Пасля атрымання юрыдычнай адукацыі ў Пуацье Антуан Эманюэль Эрнэст Маніс працаваў адвакатам у горадзе Каньяку, а затым ў 1879 годзе заснаваў юрыдычную фірму ў Бардо.
Палітычная кар’ера Эрнэста Маніса пачалася неўзабаве пасля выбараў 1871 года, у якасці члена гарадскога савета ў Каньяку.
У 1885 годзе абраны дэпутатам у парламент ад Жыронды, быў спачатку рэспубліканцам, а затым далучыўся да радыкалам.
З 1891 года — сенатар.
У 1899—1902 гадах атрымаў партфель міністра юстыцыі ў кабінеце міністраў П’ера Мары Вальдэк-Русо. У час, калі Маніс займаў гэтае месца, жанчыны, упершыню ў гісторыі Францыі, былі дапушчаныя да юрыдычнай практыцы.
У 1910 году Антуан Эманюэль Эрнэст Маніс абраны віцэ-прэзідэнтам Сената Францыі.
2 сакавіка 1911 года Эрнэст Маніс сфармаваў і ўзначаліў уласны кабінет, які быў ва ўладзе менш чатырох месяцаў.
Антуан Эманюэль Эрнэст Маніс памёр у Верхняй Гаронеода 25 мая 1929 г.