Элен Гульбрансан (швед. Ellen Gulbranson, народжаная Нордгрен, 4 сакавіка 1863 — 2 студзеня 1947) — шведская оперная спявачка (драматычнае сапрана). Яе моцны драматычны голас шырокага дыяпазону лепш за ўсё падыходзіў да твораў Рыхарда Вагнера. Яна была вядучай фігурай сярод другога пакалення Байройцкіх спевакоў. Захавалася некалькі акустычных запісаў яе голасу, якія яна зрабіла для Edison Records і Pathé Records у пачатку XX стагоддзя. У 1911 годзе ёй быў прысуджаны каралеўскі Медаль Заслуг.
Нарадзілася 4 сакавіка 1863 года ў Стакгольме. Вучылася спачатку ў Стакгольмскай кансерваторыі пад кіраўніцтвам Джуліуса Гюнтэра, а затым у Парыжы ў Элен Кенет і вядомага педагога Мацільды Маркезэ. Пазней яна таксама вучылася ў яе дачкі Бланш Маркезэ, якая ўмацавала верхнія ноты Гульбрансан і ператварыла яе голас з мецца-сапрана ў драматычнае сапрана.
Гульбрансан дэбютавала ў 1886 на канцэрце ў Стакгольме. На опернай сцэне дэбютавала ў 1889 годзе ў Стакгольме ў як Амнерыс у оперы «Аіда» Джузэпэ Вердзі, пасля чаго была прынята ў трупу Шведскай каралеўскай оперы, і неўзабаве стала салісткай. У 1898 годзе яна выканала там Вагнераўскія партыі Брунгільды і Артруды. Гульбрансан працягвала ўдасканальвацца ў малюнку гэтых гераінь, а таксама атрымала поспех у партыях Кундры ў «Парсіфалі» і Ізольды ў «Трыстане і Ізольдзе».
У 1896 годзе яна ўпершыню прыняла ўдзел у Байройцкім фестывалі, дзе выканала партыю Брунгільды. Гэты выступ прынес Гульбрансан сусветную вядомасць, і яна працягнула спяваць у Байрайце штогод да 1914 года. Яна выступала з гастролямі як оперная і канцэртная спявачка, была ў Берліне, Парыжы, Амстэрдаме, Лондане, Маскве.
Пасля сыходу са сцэны ў 1915 годзе яна працавала настаўнікам спеваў. З 1923 года выкладала ў горадзе Осла, атрымала нарвежскае грамадзянства. Гульбрансан памерла ў Осла ва ўзросце 83 гадоў. Пахавана на могілках Вестрэ Граўлюнд.