У Вікіпедыі ёсць артыкулы пра іншых асоб з прозвішчам Левіна. Эла Пятроўна (Пінхасаўна) Ле́віна (7 лістапада 1927, г. Кіеў — 22 чэрвеня 2003) — беларускі архітэктар. Заслужаны архітэктар Беларусі (1991).
Скончыла ў 1950 годзе Кіеўскі інжынерна-будаўнічы інстытут. 3 1953 працавала ў інстытуце «Белдзяржпраект», з 1961 у інстытуце «Мінскпраект» (гал. архітэктар праектаў).
Член Саюза архітэктараў СССР з 1963 года. Пражывае ў Мінску[1].
Асноўныя работы: серыі цагляных і буйнаблочных жылых дамоў МК-5, МК-9 (1970)[1], 1-434, 1-433, серыі тыпавых 4-, 5-павярховых жылых дамоў (1954—1961)[1]; шматпавярховыя цагляныя жылыя дамы Белдзяржуніверсітэта[1] на праспекце Машэрава (1962—1967)[2], на рагу Ленінскага праспекта і вул. Хмяльніцкага (1958)[1], Лагойскім тракце (ад вул. Валгаградскай да вул. Гамарніка), па вуліцах Казінца, Рэспубліканскай[2], 9-, 12-павярховыя дамы па вул. Я. Коласа, Мележа, Шырокай (1972)[1], гандлёва-грамадскія цэнтры «Вільнюс» (1975), «Зялёны Луг 5» (1978), «Зялёны Луг 7» (1983), планіроўка, праектаванне і забудова мікрараёнаў Зялёны Луг 1, 2, 3, 5, 7 (1960—1970, 1982, 1984), пуцеправоды па праспектах Ф. Скарыны і Машэрава ў Мінску (усе ў сааўт.)[2].
Узнагароджана медалямі. Ганаровай граматай Прэзідыума Вярхоўнага Савета БССР, залатым медалём ВДНГ СССР (1986) за забудову мікрараёна Зялёны Луг-5, дыпломамі СА СССР на Усесаюзных аглядах дасягненняў савецкай архітэктуры (1981, 1982)[1].