Фёдар Якаўлевіч Юзэфовіч (паміж 1825 і 1827, Целяханы, Пінскі павет — 1 чэрвеня 1863, Вялікая Гаць, Пінскі павет) — праваслаўны царкоўны святар, забіты паўстанцамі падчас паўстання 1863—1864 гадоў.
Нарадзіўся ў сям’і святара. У 1847 скончыў Пінскае духоўнае вучылішча, служыў на пасадах панамара і псаломшчыка ў храмах Мінскага павета. 25 сакавіка 1861 года прызначаны псаломшчыкам у царкве сяла Святая Воля.
У пачатку паўстання 1863—1864 гадоў паводле некаторых дадзеных[1] удзельнічаў у атрадах самаабароны, створаных беларускімі сялянамі супраць паўстанцаў, але ці праўдзівыя гэтыя звесткі невядома.
1 чэрвеня 1863 года ў дом Юзэфовіча ў сяле Вялікая Гаць прыйшлі два чалавекі і, прадставіўшыся падарожнікамі, папрасілі паесці. Тым часам у сяло ўвайшоў атрад паўстанцаў колькасцю каля 200 чалавек. Госці, якія аказаліся паўстанцамі, пад пагрозай рэвальвера адвялі Юзэфовіча ў карчму, дзе над ім пачлі здзеквацца і аб’явілі аб хуткай казні[2]. Пад канвоем Фёдар быў адведзены к мясцоваму святару айцу Мікалаю Лукічу Стаяновічу для прычасця і споведзі. Святар адмовіўся ўзяць грошы «за працу» і прасіў, каб Фёдара пашкадавалі.
Але паўстанцы павесілі Фёдара Юзэфовіча на вярбе ля яго дома на вачах ва ўсёй сям’і — бацькі, жонкі і дзяцей. Паводле ўспамінаў сына, вяроўка не шчыльна ахапіла шыю, і Фёдар здолеў схапіцца за дрэва і аслабіць пятлю. Убачыўшы гэта, паўстанцы пацягнулі яго за ногі ўніз, забіўшы яго канчаткова[1].
Да цела павешанага была прыстаўлена ахова, каб перашкодзіць яго зняць. Пасля казні паўстанцы разрабавалі маёнтак святара — бацькі Юзэфовіча. Пасля яны ўзялі айца Мікалая Стаяновіча і адвезлі яго ў лес з намерам таксама павесіць, але Мікалая выратаваў нечакана сустрэўшыйся паўстанцам знаёмы памешчык. Тады, пасля здзекаў, Мікалай быў адпушчаны.
Фёдар Юзэфовіч быў пахаваны на мясцовых могілках. Пасля яго смерці засталося пяць сірот: Аляксей (11 гадоў), Мікалай (5 гадоў), Ганна (4 гады), Марыя (1 год). На магіле Юзэфовіча быў усталяваны вялікі драўляны крыж, які пазней змянілі на каменны.[3]