У Вікіпедыі ёсць артыкулы пра іншых асоб з прозвішчам Апейка.
Фёдар Аляксандравіч Апейка (21 лютага 1908, Мінск — 29 красавіка 1970) — беларускі вучоны ў галіне механікі тарфяных машын. Член-карэспандэнт АН БССР (1950), член-карэспандэнт Акадэміі сельскагаспадарчых навук БССР (1959—1961), доктар тэхнічных навук (1949), прафесар (1950).
Скончыў Маскоўскі тарфяны інстытут (1932). З 1933 па 1941 гады асістэнт, дацэнт Беларускага політэхнічнага інстытута.
У час Вялікай Айчыннай вайны выкладаў у Чалябінскім аўтатрактарным тэхнікуме і актыўна супрацоўнічаў са спецыялістамі ў галіне танкабудавання.
З 1942 года дацэнт Маскоўскага інстытута механізацыі і электрыфікацыі сельскай гаспадаркі, з 1949 года і да канца жыцця загадчык кафедры тарфяных машын Беларускага політэхнічнага інстытута. Адначасова ў 1938—1941 гадах і з 1949 года да канца жыцця старшы навуковы супрацоўнік Інстытута торфу Акадэміі навук БССР.
Узнагароджаны ордэнам «Знак Пашаны» (1959, 1968), медалём «За доблесную працу ў Вялікай Айчыннай вайне 1941—1945 гг.»
Навуковыя працы па прыкладной механіцы, разліку тарфяных машын і сельскагаспадарчай тэхнікі. Стварыў матэматычную тэорыю трэння, пакладзеную ў аснову тэорыі гусенічнага ходу і іншых фрыкцыйных механізмаў. Распрацаваў спрошчаную тэорыю дакладнасці механізмаў, якая адрозніваецца дасканалым спосабам вылічэння хібнасцяў элементаў пар. Аўтар прац па тэорыі пластычнасці, кантактнай трываласці.
Аўтар больш за 130 навуковых прац, у тым ліку 4 манаграфій, 6 вынаходак.
Падрыхтаваў 3 дактары і 44 кандыдаты навук.