Фунг Тхе Тай (в’етн.: Phùng Thế Tài; люты 1920 — 21 сакавіка 2014) — старшы генерал-лейтэнант В’етнамскай народнай арміі, першы камандуючы ВПС і СПА Паўночнага В’етнама (1963–1967) і намеснік начальніка Генеральнага штаба (1967–1987).
Яго сапраўдным імем з’яўляецца Фунг Ван Ту (в’етн.: Phùng Văn Thụ), але падчас дзейнасці ў кампартыі Хо Шы Мін па нейкай прычыне заўсёды называў таго Тхе Тай. У 1952 годзе ён афіцыйна змяніў сваё імя.
Нарадзіўся ў 1920 годзе ў беднай сям’і з камуны Ван Нхан, акругі Фу Суйен, раёна Тхуонг Цін, правінцыі Ха Донг (цяпер раён Фу Суйен, горад Ханой). Яшчэ да паўналецця адправіўся на заробкі ў кітайскі Юньнань. У 1936 годзе далучыўся да Хаанг Ван Хоана і ўступіў у арганізацыю Незалежнай саюзнай заморскай асацыяцыі В’етнама. Быў адпраўлены вучыцца ў афіцэрскую школу Хаанг Пхо, атрымаўшы званне лейтэнанта. У 1939 годзе ўступіў у Камуністычную партыю Індакітая, дзе дзейнічаў у якасці асабістага целаахоўніка Хо Шы Міна.
У 1941 годзе ўдзельнічаў у будаўніцтве базы В’етміня ў Каабангу. У красавіку 1944 года арганізаваў перакідку зброі з Кітая для партызан, якія змагаліся супраць японцаў. У красавіку 1945 года быў прызначаны капітанам батальёна в’етнамскага супраціву.
У першыя гады Індакітайскай вайны займаў пасаду камандзіра 28-га палка, з 1947 года — ваеннага камісара Адміністрацыйнага камітэта супраціву Ханоя, з 1951 — камандзіра 320-га палка. Пасля перамогі пры Д’енб’енфу ў верасні 1954 года прызначаны камандзірам толькі што створанага 349-га артылерыйскага дывізіёна, пазней ператворанага ў дывізію. У 1958-м яму прысвоена званне палкоўніка.
З лістапада 1961 па лістапад 1962 займаў пасады рэктара афіцэрскай артылерыйскай школы і начальніка штаба артылерыйскай службы. У снежні 1962 гады стаў камендантам СПА. У 1963 годзе, калі ваенна-паветраныя сілы і войскі СПА былі аб’яднаны ў адзіны від войск, прызначаны на пасаду іх першага камандуючага. Адначасова займаў пасаду начальніка Цэнтральнага ўпраўлення барацьбы з паводкамі. У 1967-м стаў намеснікам начальніка генштаба Паўночнага В’етнама. З 1976 па 1978 гады таксама з’яўляўся генеральным дырэктарам Галоўнага ўпраўлення грамадзянскай авіяцыі.
У 1986-м павышаны да старшага генерал-лейтэнанта[1], а ўжо ў наступным годзе выйшаў на пенсію.
Памёр у Ханоі 21 сакавіка 2014 года ва ўзросце 95 гадоў[2].