Франц Враніцкі (ням.: Franz Vranitzky, 4 кастрычніка, 1937, Вена) — аўстрыйскі дзяржаўны і палітычны дзеяч. Член Сацыял-дэмакратычнай партыі Аўстрыі, ён быў канцлерам Аўстрыі з 1986 па 1997 год.
Будучы сынам ліцейніка, Франц Враніцкі рос і жыў у небагатай сям’і. У гімназіі вывучаў эканоміку, скончыў навучанне ў 1960 годзе. Будучы маладым чалавекам, Враніцкі гуляў у баскетбол і быў членам зборнай Аўстрыі.
У 1962 годзе ён стаў членам Сацыял-дэмакратычнай партыі Аўстрыі. У тым жа годзе ён ажаніўся з Крысцін Крыстэн і пасля стаў бацькам дваіх дзяцей. З 1976 году працаваў у банкаўскім сектары. Міністр фінансаў у кабінеце Фрэда Зінаваца ў 1984—1986 гадах.
Пасля адстаўкі Зінаваца з пасадаў лідара СПА і Федэральнага канцлера, узначаліў сацыялістаў і ўрад краіны.
Першы кабінет Враніцкі было сфарміравана, як гэта ўжо працягвалася шмат гадоў, з сацыялістаў і прадстаўнікоў Аўстрыйскай партыі свабоды. Аднак ў верасні 1986 года новым лідарам партыі свабоды быў абраны Ёрг Хайдер, вядомы сваімі радыкальнымі нацыяналістычнымі поглядамі. Праз прынцыповая адмова супрацоўнічаць з Гайдером Враницкого неадкладна разарваў кааліцыю.
Па выніках выбараў Враніцкі сфармаваў кабінет «вялікай кааліцыі», якая складаецца з прадстаўнікоў дзвюх найбуйнейшых сіл у краіне — сацыялістаў і народнікаў. «Вялікая кааліцыя» мела кіраваць краінай да 2000 года, і зноў з 2007 года, ужо пасля сыходу Враніцкі з палітычнай арэны.
У 1991 годзе Враніцкі быў адным з ініцыятараў перайменавання Сацыялістычнай партыі на Сацыял-дэмакратычную.
Пасля заканчэння халоднай вайны, Франц Враніцкі быў засяроджаны на прасоўванні адносін з краінамі Усходняй Еўропы і сяброўства ў Еўрапейскім Саюзе. Пасля рэферэндуму 12 чэрвеня 1994 годзе, на якім 66 % насельніцтва прагаласавалі за ўступленне ў ЕС, Аўстрыя далучылася да Еўрапейскага саюза ў студзені 1995 года. Ваенны нейтралітэт Аўстрыі, які падтрымліваўся падчас халоднай вайны, было пацверджана ў працэсе.
У студзені 1997 году Враніцкі сышоў у адстаўку паста канцлера і старшыні партыі. [3]
Пасля адстаўкі Франц Враніцкі выконваў функцыі кіраўніка місіі АБСЕ ў Албаніі. У чэрвені 2005 года ён ахвяраваў адну з сваіх нырак жонцы Крысцін, якая пакутавала ад хранічнай нырачнай недастатковасці.