У Вікіпедыі ёсць артыкулы пра іншых асоб з прозвішчам Шынкевіч. Уладзімір Мікалаевіч Шынкевіч (нар. 21 ліпеня 1939, г. Менск) — беларускі архітэктар і дызайнер.
Скончыў у 1963 годзе архітэктурнае аддзяленне БПІ. У 1963—1965 гадах архітэктар, старэйшы архітэктар «БелНДІдзіпрасельбуда»; у 1965—1967 гадах старэйшы архітэктар «Белдзіпрагандлю»; у 1967—1969 гадах старэйшы навуковы супрацоўнік, начальнік лабараторыі мастацкага канструявання Беларускага філіяла УНДІ тэхнічнай эстэтыкі, у 1969—1971 гадах галоўны архітэктар аддзела «Белкамунпраекта»; у 1971—1985 і 1987—1992 гадах галоўны мастак-канструктар праектаў Беларускага філіяла УНДІ тэхнічнай эстэтыкі. З 1993 года працуе ў сферы дызайну і рэкламы[1].
Пражывае ў Мінску па пр. Ракасоўскага, 7[1].
Член Саюза архітэктараў СССР з 1966 года, пасля член Саюза архітэктараў Беларусі[1]. Член КПСС з 1976 года[2].
Удзельнічаў у арганізацыі і распрацоўваў экспазіцыю выстаўкі «Прамысловасць Беларусі і тэхнічная эстэтыка» (1967); падрыхтоўваў правядзенне 1-га міжнароднага практычнага семінара ICSID у г. Мінску (1971); дэлегат Кангрэса ICSID у г. Маскве (1975); удзельнік спецыялізаванай выстаўкі «Дызайн Беларусі» ў г. Маскве (1979); удзельнік міжнароднага практычнага семінара «Інтэрдызайн-80» г. Тбілісі (1980)[1].
Праекты планіроўкі і забудовы эксперыментальнай базы «Зазер’е», цэнтральнай сядзібы саўгаса «Старадарожскі» (1963—1965); інтэр’еры і абсталяванне крамы «Адзенне» ў г. Мінску, «Дзіцячы свет» у г. Барысаве, гастранома ў г. Мінску, гандлёвых секцый ГУМа ў г. Мінску (1965—1967); праект рэканструкцыі інтэр’ераў і абсталявання касцёла пад «Дом кіно» ў г. Мінску (1969—1971); комплекс навукова-даследчых і дызайнерскіх распрацовак гарадскога асяроддзя: абсталяванне жылых тэрыторый мікрараёнаў, візуальныя камунікацыі для гарадскога электратранспарту (1971-77); дызайнерскія распрацоўкі арганізацыі прадметна-прасторавага асяроддзя будынкаў рознага прызначэння: комплекснае абсталяванне вытворчага асяроддзя, добраўпарадкаванне і азеляненне тэрыторыі НДІ Аўтапрыбораў г. Масква (1977-78), сістэма візуальных камунікацый і навочнай агітацыі навучальнага корпуса Акадэміі народнай гаспадаркі СССР, г. Масква (1980-82)[1].
Адзін з аўтараў альбома «Тыпавое абсталяванне дзяржаўных устаноў» (Мінск, 1971)[2].
Асобныя дызайнерскія распрацоўкі: камплект рабочых крэслаў з уніфікаваных элементаў для дзяржустаноў г. Масква (1968—1969); скорасны пасажырскі ліфт на заводзе «Строммашына» г. Магілёў (1968); дзіцячая прагулачная каляска, Мінскі станкабудаўнічы завод (1978); абсталяванне працоўнага месца камплектоўшчыка філатэлістычных набораў, Мінсувязі СССР, г. Масква (1983); інтэр’еры, абсталяванне, візуальныя камунікацыі аўтаматызаванага комплексу далячэбнага прыёму, Мінздар СССР, г. Масква (1988-89); электраэразійная ўстаноўка ЛЭФ-50, ФТІ Акадэміі навук БССР (1987); медыцынскія прыборы і ўстаноўкі, УНДІ медыцынскага прыборабудавання, г. Масква (1988-92)[1].
Узнагароджаны сярэбраным медалём ВДНГ СССР. Мае 8 пасведчанняў на прамысловыя ўзоры, выдадзеныя Камітэтам СССР па справах вынаходстваў і адкрыццяў[ru][1].