Тытульная нацыя — частка насельніцтва дзяржавы, нацыянальнасць якой вызначае афіцыйная назва гэтай дзяржавы.
Паняцце «тытульная нацыя» увёў Марыс Барэс, французскі раманіст-індывідуаліст і палітык-нацыяналіст, у канцы XIX стагоддзя. Паводле Барэса гэта дамінуючая этнічная група, на аснове мовы і культуры якой будуецца дзяржаўная сістэма адукацыі. Барэс супрацьпастаўляў тытульнай нацыі і нацыянальную меншасць (прадстаўнікі нацыі, якія пражываюць па-за межамі яе нацыянальнай дзяржавы, напрыклад, у той час — французы ў Эльзасе і Латарынгіі), і этнічныя дыяспары (этнічныя групы ўнутры тэрыторыі нацыянальнай дзяржавы, напрыклад, яўрэі і армяне ў Францыі). Барэс меркаваў, што нацыянальная дзяржава можа быць моцнай толькі пры наяўнасці дзвюх умоў: нацыянальныя меншасці і этнічныя дыяспары павінны захоўваць лаяльнасць дзяржаве тытульнай нацыі, а тытульная нацыя павінна падтрымліваць «свае» нацыянальныя меншасці за мяжой. Гэту класіфікацыю Барэс распрацаваў у перыяд справы Дрэйфуса.
Гэта паняцце выкарыстоўвалася ў Савецкім Саюзе для абазначэння нацый, якія давалі тытулы аўтаномных утварэнняў ў рамках саюза: саюзныя рэспублікі, аўтаномныя рэспублікі, аўтаномныя вобласці і г.д., напрыклад, Беларуская ССР для беларусаў.
Этнасу, каб стаць тытульнай нацыяй, патрэбна было задавальняць пэўныя крытэры з пункту гледжання колькасці насельніцтва і кампактнасці яго рассялення. Мова тытульнай нацыі абвяшчалася дадатковай (пасля рускай) афіцыйнай мовай адпаведнай адміністрацыйнай адзінкі.
Паняцце добра працавала у выпадках з аднароднымі і адносна развітымі нацыямі.
У шэрагу выпадкаў, у некаторых вельмі поліэтнічная рэгіёнах, такія як Паўночны Каўказ, паняцце тытульнай нацыі ўводзіла няроўнасць паміж тытульнай і нятытульнымі нацыямі, асабліва пасля ўвядзення «карэнізацыі» палітыкі, згодна з якой прадстаўнікі тытульнай нацыі былі вылучаны на кіруючыя пасады.
Гэта паняцце і яго вызначэнне выключаны з заканадаўства Расійскай Федэрацыі[1]. Але фактычна малыя народы з’яўляюцца тытульнымі нацыямі ў сваіх нацыянальных рэспубліках, маючы прэферэнцыі ў мясцовых органах улады і бізнесе за кошт іншых народаў.
У Кітайскай Народнай Рэспубліцы ўрад прыняў некаторыя прынцыпы савецкай канцэпцыі адносна сваіх этнічных меншасцяў.
Федэральныя рэспублікі сацыялістычнай Югаславіі ўспрымаліся як нацыянальныя дзяржавы канстытуцыйных народаў[2]. Пасля распаду Югаславіі, толькі Боснія і Герцагавіна не была дэ-юрэ вызначана ў сваёй канстытуцыі як нацыянальная дзяржава сваёй тытульнай нацыі з-за яе шматнацыянальнага грамадства.