У Вікіпедыі ёсць артыкулы пра іншых асоб з прозвішчам Драбязка.
Сцяпа́н Рыго́равіч Драбя́зка (нар. 7 жніўня 1932, вёска Уюнішча (цяпер у складзе п. г. т. Сосныця), Чарнігаўская вобласць, Украінская ССР) — доктар юрыдычных навук, Заслужаны юрыст Рэспублікі Беларусь, прафесар кафедры тэорыі і гісторыі дзяржавы і права Юрыдычнага факультэта Беларускага дзяржаўнага ўніверсітэта, удзельнік Вялікай Айчынай вайны[1].
Сцяпан Рыгоравіч нарадзіўся ў вёсцы Уюнішча ва Украінскай ССР.
У 1949 годзе скончыў Мінскі юрыдычны інстытут (зараз юрыдычны факультэт Беларускага дзяржаўнага ўніверсітэта). Паступіў у аспірантуру, якую скончыў у 1953 годзе, абараніўшы кандыдацкую дысертацыю па тэме «Закон саюзнай рэспублікі»[2], а ўжо ў 1969 годзе абараніў доктарскую дысертацыю ў Ленінградскім дзяржаўным універсітэце па тэме «Эфектыўнасць заканадаўства ў стварэнні матэрыяльна-тэхнічнай базы грамадства»[3].
З 1950 года працуе на кафедры тэорыі і гісторыі дзяржавы і права юрыдычнага факультэта, якую ўзначальваў у перыяд з 1972 па 1989 гг.. Пачынаючы працу з пасады выкладчыка зараз займае пасаду прафесара[3] гэтай кафедры (з 1989 году).
Прафесар Драбязка прымаў удзел у распрацоўцы трох Канстытуцый[1]:
Займаў пасаду Старшыні Дзяржаўнага экспертнага савета па сацыяльна-эканамічных праблемах і праблемах развіцця дзяржаўнасці Рэспублікі Беларусь[1].
У сваёй навуковай дзейнасці з’яўляецца аўтарам звыш 200 навуковых прац, у тым ліку манаграфій, чатырох брашур, трох падручнікаў і вучэбных дапаможнікаў з грыфам Міністэрства адукацыі Рэспублікі Беларусь[4].
Сярод узнагарод і званняў, неабходна ўказаць наступныя[1][2]: