Стаўракій (пам. 11 студзеня 812) — візантыйскі імператар (суправіцель у 803—811, адзінаўладны кіраўнік з 811 года).
Стаўракій быў сынам імператара Нікіфара I (Геніка). Стаўшы імператарам, Нікіфар у 803 г. абвясціў Стаўракія суправіцелем і стаў шукаць таму нявесту. Пасля доўгага выбару па ўсёй імперыі, быў арганізаваны агляд нявест, і ён знайшоў, нарэшце, добрую жанчыну. Хоць тая ўжо была заручана з мужам, Нікіфар развёў іх і выдаў яе за свайго сына.
У 811 г. падчас няўдалага для рымлян паходу ў Балгарыю, калі ад рук балгараў паў сам Нікіфар і з ім мноства іншых знатных людзей, Стаўракій быў сам моцна паранены ў шыю і ледзь жывы выйшаў з бітвы. Пакутуючы ад раны, ён дабраўся да горада Адрыянопаля і тут быў абвешчаны імператарам, нягледзячы на тое, што ні выглядам, ні сілай, ні розумам не быў прыдатны для гэтай высокага пасады. Ад моцнага кровапускання Стаўракій настолькі саслаб, што астатак шляху да Канстанцінопаля яго неслі на насілках. Феафан таксама распавядае, што ён меў нязломны характар і часта лаяў тых, хто ўзвёў яго на прастол.
Урэшце, яны вырашылі зрынуць Стаўракія і перадаць уладу яго зяцю, Міхаілу Рангавэ, жанатаму на сястры імператара. Стаўракій даведаўся пра гэта і вырашыў аддаць загад асляпіць Міхаіла. Але, мяркуючы па ўсім, загад спазніўся, 2 кастрычніка 811 г. змоўшчыкі сабралі легіёны на іпадроме і ўгаварылі салдат прызнаць імператарам Міхаіла. Сенат і патрыярх таксама падтрымалі Міхаіла. Стаўракій, пачуўшы пра сваё звяржэнне, адразу пастрыгся ў манахі. Міхаіл захаваў Стаўракію жыццё і дазволіў яму застацца ў сталіцы, дзе ён і памёр 11 студзеня 812 г. (Феафан: 800, 803, 804)