Радыус інерцыі сячэння - геаметрычная характарыстыка сячэння, якая злучае момант інерцыі фігуры
J
{\displaystyle J}
з яе плошчай
F
{\displaystyle F}
наступнымі формуламі:
J
y
=
i
y
2
F
{\displaystyle J_{y}=i_{y}^{2}F}
J
z
=
i
z
2
F
{\displaystyle J_{z}=i_{z}^{2}F}
Адсюль, формула радыуса інерцыі:
i
y
=
J
y
F
{\displaystyle i_{y}={\sqrt[{}]{\frac {J_{y}}{F}}}}
i
z
=
J
z
F
{\displaystyle i_{z}={\sqrt[{}]{\frac {J_{z}}{F}}}}
Такім чынам, радыус інерцыі адлюстроўвае стаўленне калянасці стрыжня на выгіб
E J
{\displaystyle EJ}
) і на сціск (
E F
{\displaystyle EF}
).
У супраціўленні стрыжняў падоўжнаму выгібу (страты ўстойлівасці прамалінейнай формы пры сціску) асноўную ролю адыгрывае гнуткасць стрыжня, а значыць і велічыня найменшага радыусу інерцыі сячэння. Такім чынам, большую эканамічнасць будуць мець тыя сячэнні, у якіх найменшы радыус інерцыі роўны найбольшаму, гэта значыць сячэнні, у якіх усе цэнтральныя моманты інерцыі роўныя, а эліпс інерцыі звярнуўся бы ў круг.
Адзінка вымярэння СІ - м. У будаўнічай літаратуры часцей запісваецца ў міліметрах або сантыметрах, з прычыны невялікай велічыні на практыцы.
Калі моманты інерцыі
J
y
{\displaystyle J_{y}}
і
J
z
{\displaystyle J_{z}}
з’яўляюцца галоўнымі момантамі інерцыі, то
i
y
{\displaystyle i_{y}}
і
i
z
{\displaystyle i_{z}}
— таксама з’яўляюцца галоўнымі радыусамі інерцыі
У некаторай літаратуры радыус інерцыі пазначаецца проста
r
{\displaystyle r}
.