Пульсаксіметр (англ.: pulse oximeter) — медыцынскі прыбор, які вымярае неiнвазiўным спосабам узровень насычэння кіслародам капілярнай крыві.
Сучасная версія пульсаксiметра была распрацавана Такуо Аоягi ў 1974 годзе для японскай кампаніі Nihon Kohden.[1]
Пульсаксiметр з’яўляецца зручным неiнвазiўным вымяральным прыборам, ён паказвае працэнт крыві, якая змяшчае кісларод. Больш канкрэтна, ён паказвае працэнтнае ўтрыманне артэрыяльнага гемаглабіну ў складзе оксiгемаглабiну (бялку крыві, якi пераносiць кісларод). Звычайна прымальныя дыяпазоны для пацыентаў без захворванняў лёгкіх складаюць ад 95 да 99 адсоткаў.[2] Тыповы пульсаксiметр выкарыстоўвае мікрапрацэсар з парай невялікіх святлодыёдаў (LED), сфакусаваных на фотадыёд, які пасылае імпульсы. Як правіла, прылада ўжываецца ў месцы, працятым павярхоўным кровазваротам, такі як палец рукі або мочка вуха. Адзін святлодыёд мае даўжыню хвалі 660 нм (чырвоны), а другі — 940 нм (інфрачырвоны).[3][4] Паглынанне святла на гэтых даўжынях хваль значна адрозніваецца для крыві, насычанай кіслародам, і крыві, збедненай кіслародам[5]: