wd wp Пошук:

Перагрэтая вадкасць

Ізатэрмы рэальнага газу (схематычна)

Сінія — ізатэрмы пры тэмпературы, ніжэйшай за крытычную. Зялёныя ўчасткі на іх — метастабільныя станы.

Участак злева ад пункта F — звычайная вадкасць.
Пункт F — пункт кіпення.
Прамая FG — раўнавага вадкай і газападобнай фазы.
Участак FA — перагрэтая вадкасць.
Участак F'A — расцягнутая вадкасць (p<0).
Участак AC — аналітычны працяг ізатэрмы, фізічна немагчымы.
Участак CG — пераахалоджаная пара.
Пункт G — пункт расы.
Участак справа ад пункта G — звычайны газ.
Плошчы фігуры FAB і GCB роўныя.

Чырвоная — крытычная ізатэрма.
K — крытычны пункт.

Блакітныя — звышкрытычныя ізатэрмы

Перагрэтая (метастабільная) вадкасць - вадкасць, нагрэтая вышэй тэмпературы кіпення. Перагрэтая вадкасць з’яўляецца прыкладам метастабільнага стану, у шэрагу энергетычных і тэхналагічных рэжымаў выклікае такія спецыфічныя дынамічныя з’явы, як выбуханебяспечнае закіпанне за кошт назапашанага цяпла, няўстойлівасць паверхні падзелу вадкасць-пара, фарміраванне фронту фазавага пераходу.

Існаванне перагрэтых (метастабільных) станаў звязана з абцяжараным пачатковай стадыі фазавага пераходу першага роду. Перарывісты характар ​​пераходу (

d S ≠ 0

{\displaystyle dS\neq 0}

\{\displaystyle dS\neq 0\},

d v ≠ 0

{\displaystyle dv\neq 0}

\{\displaystyle dv\neq 0\}; тут

S

{\displaystyle S}

\{\displaystyle S\} - удзельная энтрапія,

v

{\displaystyle v}

\{\displaystyle v\} - удзельны аб’ём) выключае магчымасць ператварэння адначасова ва ўсёй масе рэчывы паблізу раўнавагі. Фазавы пераход пачынаецца ў асобных «пунктах» аднастайнай сістэмы, гэтыя пункты павінны задавальняць умове

R

R

r

{\displaystyle R>R_{r}}

\{\displaystyle R>R_\{r\}\} (

R

{\displaystyle R}

\{\displaystyle R\} — радыус зародка,

R

r

{\displaystyle R_{r}}

\{\displaystyle R_\{r\}\} — радыус крытычнага зародка) - тады рост новай фазы суправаджаецца змяншэннем тэрмадынамічнага патэнцыялу.

Характарыстыкай патэнцыйнага бар’ера, які трэба пераадолець зародку для дасягнення крытычнага памеру, ёсць праца утварэння крытычнага зародка:

W

1 2

V (

P

s

− P )

(

1 −

v

1

v

2

)

,

{\displaystyle W={\frac {1}{2}}V(P_{s}-P)\left(1-{\frac {v_{1}}{v_{2}}}\right),}

\{\displaystyle W=\{\frac \{1\}\{2\}\}V(P_\{s\}-P)\left(1-\{\frac \{v_\{1\}\}\{v_\{2\}\}\}\right),\}

V

4 3

π

R

k

3

,

{\displaystyle V={\frac {4}{3}}\pi R_{k}^{3},}

\{\displaystyle V=\{\frac \{4\}\{3\}\}\pi R_\{k\}^\{3\},\} дзе

{\displaystyle V}

\{\displaystyle V\} — аб’ём крытычнай бурбалкі,

k

{\displaystyle R_{k}}

\{\displaystyle R_\{k\}\} — радыус крытычнай бурбалкі,

s

{\displaystyle P_{s}}

\{\displaystyle P_\{s\}\} — ціск пару на лініі насычэння (пры дадзенай

T

{\displaystyle T}

\{\displaystyle T\}),

{\displaystyle P}

\{\displaystyle P\} — ціск у вадкасці,

1

{\displaystyle v_{1}}

\{\displaystyle v_\{1\}\} — уздельны аб’ём вадкасці,

2

{\displaystyle v_{2}}

\{\displaystyle v_\{2\}\} — удзельны аб’ём пара.

W

{\displaystyle W}

\{\displaystyle W\} таксама можна запісаць праз раўнаважкія ўласцівасці:

W

16 π

D

3

3 (

P

s

− P

)

2

(

1 −

v

1

v

2

)

2

,

{\displaystyle W={\frac {16\pi D^{3}}{3(P_{s}-P)^{2}\left(1-{\dfrac {v_{1}}{v_{2}}}\right)^{2}}},}

\{\displaystyle W=\{\frac \{16\pi D^\{3\}\}\{3(P_\{s\}-P)^\{2\}\left(1-\{\dfrac \{v_\{1\}\}\{v_\{2\}\}\}\right)^\{2\}\}\},\} где

D

{\displaystyle D}

\{\displaystyle D\} — каэфіцыент паверхневага нацяжэння.

Прыклады

Аргон, атмасферны ціск:

    Тнасычэння = -186 °C
    Тдасягальнага перагрэву = -142 °C.

Як бачна, на вопыце дасягаецца перагрэў ў 44 градуса.

Вада дазваляе ўстойлівы перагрэў да 200 °C. Нагрэтая да 300 °C вада можа існаваць у вадкім стане пры атмасферным ціску на працягу часу парадку мікрасекунд. [1]

Гл. таксама

Зноскі

  1. «Наука Урала» № 12. Май 2009

Спасылкі

Тэмы гэтай старонкі (2):
Катэгорыя·Тэрмадынаміка
Катэгорыя·Вадкасць