Пасэсійныя сяляне — прыгонныя сяляне ў Расійскай імперыі ў XVIII—1-й палове XIX стст., замацаваныя за прыватнымі прамысловымі прадпрыемствамі (мануфактурамі, фабрыкамі, заводамі) на аснове пасэсійнага права (без права продажу асобна ад прадпрыемства).
Катэгорыя пасэсійных сялян уведзена пры імператары Пятры I у 1721 г.[1] У іх склад уваходзілі купленыя да прадпрыемстваў сяляне, «вечнаадданыя» (указ ад 1736 г.), казённыя фабрычныя рабочыя, перададзеныя ўладальнікам пасэсійных прадпрыемстваў. У XIX ст. ў лік пасэсійных сялян увайшлі т.зв. неадменныя работнікі, што замянілі сабой прыпісных сялян. У адрозненне ад звычайных прыгонных пасэсійным сялянам не дазвалялася пераводзіць на сельскагаспадарчыя работы, аддаваць у рэкруты; яны маглі падаваць чалабіцці ў Берг- і Мануфактур-калегіі, якім былі падсудныя. У той жа час іх жорстка эксплуатавалі: грубы пазаэканамічны прымус спалучаўся з грашовымі штрафамі і вылікамі. З развіццём капіталістычных адносін уладальнікі пасэсійных прадпрыемстваў імкнуліся пазбавіцца ад пасэсійных сялян (у 1840 г. яны атрымалі такое права) і замяніць іх паднявольную працу больш прадукцыйнай працай наёмных работнікаў. Катэгорыя пасэсійных сялян скасавана пасля сялянскай рэформы.