Пальчыкавыя гульні — гэта агульнапрынятая назва заняткаў на развіццё дробнай маторыкі ў дзяцей.
Як правіла, пальчыкавыя гульні суправаджаюцца рыфмаванымі гісторыямі ці казкамі, каб занятак быў цікавы для дзіцяці.
Адной з самых вядомых забавак для пальчыкавай гульні з’яўляецца «Сарока».
*Сарока, сарока,
Кашку варыла
Дзетак карміла,
Усім дала, а гэтаму — не дала,
Ён ваду не насіў,
Печку не тапіў,
Кашку не варыў -
Няма яму нічога.* Рухі ў пальчыкавых гульнях моцна вар’іруюцца ў залежнасці ад узросту дзіцяці. Калі ў 6-7 месяцаў большасць дзеянняў вырабляе дарослы, пагладжваючы далоні і пальцы маляняці, то к тром гадам дзіця цалкам здольны паказваць пальцамі складаныя жэсты, самастойна распавядаючы пры гэтым тэкст гісторыі.
Сувязь пальцавай маторыкі і маўленчай функцыі была пацверджана даследчыкамі Інстытута фізіялогіі дзяцей і падлеткаў. У ліку даследнікаў можна назваць А. В. Антакову-Фаміну, М. І. Каольцову, Е. І. Ісеніну[1].
Пальчыкавыя гульні развіваюць дробную маторыку, а яе развіццё стымулюе развіццё некаторых зон галаўнога мозгу, у прыватнасці маўленчых цэнтраў. Развіццё дробнай маторыки рыхтуе рукі дзіцяці да разнастайных дзеянняў у будучыні: малявання, пісьма, розным маніпуляцыям з прадметамі і т. д.
Заняткі пальчыкавымі гульнямі спрыяюць пашырэнню слоўнікавага запасу, а калі верш не прамаўляць, а напяваць — то і музычнага слыху.
Гарманізацыя рухаў цела, дробнай маторыкі рук і органаў гаворкі спрыяе фармаванню правільнага вымаўлення, дапамагае пазбавіцца ад манатоннасці гаворкі, нармалізаваць яе тэмп, вучыць выкананню маўленчых паўзаў, змяншае псіхічную напругу[2].
Таксама заняткі пальчыкавымі гульнямі дапамагаюць дасягнуць цеснага кантакту, у тым ліку і тактыльнага, паміж дарослым і дзіцем, што дадатна адбіваецца на далейшых адносінах паміж імі і, нарэшце, такія заняткі, як правіла, вельмі падабаюцца малянятам.