Палеапратэразой — геалагічная эра, частка пратэразоя, якая пачалася 2,5 мільярда гадоў назад і якая скончылася 1,6 мільярда гадоў таму. У гэты час надыходзіць першая стабілізацыя кантынентаў. У гэты час таксама эвалюцыянавалі цыанабактэрыі — тып бактэрый, якія выкарыстоўваюць біяхімічны працэс фотасінтэзу для вытворчасці энергіі і кіслароду.
Найважнейшая падзея ранняга палеапратэразоя - кіслародная катастрофа. Да значнага павышэння ўтрымання кіслароду ў атмасферы амаль усе існуючыя формы жыцця былі анаэробамі. Гэта значыць, што абмен рэчываў у жывых формах залежаў ад формаў клетачнага дыхання, якія не патрабавалі кіслароду. Доступ кіслароду ў вялікіх колькасцях згубны для большасці анаэробных бактэрый, таму ў гэты час вялікая частка жывых арганізмаў на Зямлі знікла. Тыя, што засталіся формы жыцця, былі альбо неўспрымальныя да акіслення і пагібельнага ўздзеяння кіслароду, або праводзілі свой жыццёвы цыкл у асяроддзі, пазбаўленай кіслароду.
Палеапратэразой падзелены на чатыры эпохі (ад найбольш позняй да найбольш ранняй):