Паветраная навігацыя (аэранавігацыя) — навука аб метадах і сродках кіравання паветранага судна (ПС) па заданай або аператыўна выбіранай прасторава-часавай траекторыі. Пры вырашэнні задач паветранай навігацыі ПС разглядаецца ў якасці кропкавага аб’екта, месцазнаходжанне якога супадае з цэнтрам масы ПС, і такім чынам задачы навігацыі зводзяцца да задач па кіраванні рухам цэнтра мас ПС.
Базавымі паняццямі аэранавігацыі з’яўляюцца параметры руху (навігацыйныя элементы) — велічыні, веданне якіх неабходна для выканання (рэалізацыі) задач паветранай навігацыі. У агульнай пастаноўцы параметрамі руху з’яўляецца мноства каардынат ПС і іх вытворных, парадак якіх залежыць ад патрабаванай дакладнасці самалётакіравання, а наменклатура — ад выбару сістэмы каардынат.
Вызначэнне навігацыйных элементаў лятальнага апарата, такіх як:
Кантроль і выпраўленне шляху: (з выхадам на ЛЗН або ў ППМ (паваротны пункт маршруту), у залежнасці ад ЛБУ):
Пракладка і пералік (злічэнне) шляху:
Пабудова аптымальных маршрутаў для дасягнення пункта прызначэння:
Аператыўная карэкцыя маршруту ў час палёту:
Для вызначэння навігацыйных элементаў ужываюцца розныя тэхнічныя сродкі:
Геатэхнічныя — дазваляюць вызначаць абсалютную і адносную вышыню палёту, курс лятальнага апарата, яго месцазнаходжанне і г.д.).
Радыётэхнічныя — дазваляюць вызначыць сапраўдную вышыню, напрамкавую хуткасць, месцазнаходжанне лятальнага апарата шляхам вымярэння розных параметраў электрамагнітнага поля па радыёсігналах.
Астранамічныя — дазваляюць вызначаць курс і месцазнаходжанне лятальнага апарата
Святлотэхнічныя — забяспечваюць пасадку лятальнага апарата ў складаных метэаралагічных умовах і ноччу, а таксама для аблягчэння арыентавання.
Комплексныя навігацыйныя сістэмы — аўтапілот — могуць забяспечыць аўтаматычны палёт па ўсім маршруце і заход на пасадку пры адсутнасці бачнасці зямной паверхні.