У Вікіпедыі ёсць артыкулы пра іншых асоб з прозвішчам Громаў. Павел Аляксеевіч Громаў (20 кастрычніка 1924, в. Цімошкіна, Кальчугінскі раён, Уладзімірская вобласць — да 2009, в. Цімошкіна, Кальчугінскі раён, Уладзімірская вобласць) — беларускі архітэктар. Кандыдат архітэктуры (1962).
Нарадзіўся 20 кастрычніка 1924 года ў вёсцы Цімошкіна Уладзімірскай вобласці ў сям’і протаіерэя Аляксея Сяргеевіча Громава. Меў брата Сяргея[1].
Удзельнік Вялікай Айчыннай вайны.
Скончыў Кіеўскі інжынерна-будаўнічы інстытут у 1951 годзе. Працаваў у Белдзяржпраекце, з 1957 па 1985 г. — галоўным архітэктарам сектара, старэйшым навуковым супрацоўнікам, загадчыкам аддзела БелНДІПгорадабудаўніцтва.
Член Саюза архітэктараў СССР з 1954 года. Пражываў у Мінску, пасля выхаду на пенсію вярнуўся на радзіму. Пахаваны за алтаром мясцовай Дабравешчанскай царквы, дзе хавалі яго продкаў-святароў[2].
Асноўныя працы (у аўтарскім калектыве): праекты забудовы Магілёўскай шашы (1952), эксперыментальнага жылога раёна па вул. Валгаградскай (1957) у Мінску, генплан Салігорска, ПДП мікрараёна Машэкаўка ў Магілёве (1958), эксперыментальны ПДП цэнтра і жылога раёна Барысава (1967).
Больш за 70 навуковых прац у вобласці планіроўкі і забудовы жылых тэрыторый, структуры жыллёвага фонду, дэмаграфічнага складу, архітэктуры жылля ў гарадах БССР, у т.л.: «Мікрараёны Беларусі» (1963), «Новыя гарады Беларусі» (1966), «Рэкамендацыі па планіроўцы, забудове і пераўтварэнні гарадоў з улікам асваення поймавых і забалочаных тэрыторый» (1981), «Архітэктурна-планіровачная і тыпалагічная арганізацыя жылых тэрыторый гарадскіх паселішчаў» (1987), «Добраўпарадкаванне і азеляненне жылых зон мікрараёнаў масавага жыллёвага будаўніцтва ў гарадах Беларускай ССР» (РКН 36-87) — усё ў аўтарскім калектыве.