У Вікіпедыі ёсць артыкулы пра іншых асоб з прозвішчам Мунц.
Оскар Рудольфавіч Мунц (24 верасня (2 кастрычніка) 1871, Адэса — 7 студзеня 1942, Ленінград) — рускі архітэктар, педагог. Прафесар, доктар архітэктуры.
Нарадзіўся ў Адэсе ў сям’і генеральнага консула Нідэрландаў[1]. У 1889 годзе пераехаў у Санкт-Пецярбург. З’яўляючыся падданым Нідэрландаў, у 1893 годзе па «выказаным ім жаданні» атрымлівае пасведчанне пра расійскае падданства.
У маі 1894 г. О.Р. Мунц скончыў навуковы акадэмічны курс пры Імператарскай Акадэміі мастацтваў. За свае класныя працы ён быў ганараваны малога і вялікага срэбных медалёў. У 1896 годзе з залатым медалём скончыў Вышэйшае мастацкае вучылішча пры Імператарскай Акадэміі мастацтваў (майстэрня Л. М. Бенуа). За выдатныя пазнанні ў мастацтве і навуках, Оскар Мунц быў ганараваны звання мастака-архітэктара з прысваеннем права на чын X класа пры паступленні на дзяржаўную службу і з магчымасцю ўзводзіць пабудовы[2]. Стараннямі настаўніка быў на год адпраўлены ў замежную камандзіроўку, падчас якой наведаў Аўстрыю, Германію, Італію і Францыю. Вярнуўшыся, працаваў памочнікам такіх архітэктараў, як А. І. Гаген, І. С. Кітнер і Л. М. Бенуа.
Першыя самастойныя працы датуюцца 1901 годам. Працуе ў шматлікіх гарадах.
У 1930—1933 гадах — архітэктар трэста «Апатыт». З 1933 года — кіраўнік майстэрні Ленпраекта.
Выкладчыцкую дзейнасць пачаткаў у 1904 годзе ў агульным архітэктурным класе ВМУ пры Імператарскай Акадэміі мастацтваў. Акрамя таго выкладаў у Ксенінскім інстытуце, на Жаночых політэхнічных курсах, на архітэктурных курсах Е. Ф. Багаевай, у Інстытуце грамадзянскіх інжынераў (1921—1924 гг.). У 1939 годзе атрымаў ступень доктара архітэктуры.
Загінуў у 1942 годзе падчас блакады Ленінграда. Пахаваны ў брацкай магіле прафесараў Акадэміі мастацтваў на могілкі Востраў Дзекабрыстаў.
Бацька архітэктара Уладзіміра Мунца (1903—1974 гг.).