У Вікіпедыі ёсць артыкулы пра іншых асоб з прозвішчам Марцінавіч.
Мітар Марцінавіч (Баіца, Цэтыне, Чарнагорыя, 8 верасня 1870 — 11 лютага 1954, Бялград) — генерал Югаслаўскай арміі.
Кадэцкую школу скончыў у Мілане, і інжынерна-артылерыйскую ваенную акадэмію ў Турыне. Ён быў кіраўніком ваеннага суда княжацкага двара, а затым і прэм’ер-міністрам, ваенным міністрам, і міністр замежных спраў Чарнагорыі. Падчас аблогі Шкодэра ў Першай Балканскай вайне, камандаваў Прыморскім атрадам. Падчас Першай сусветнай вайны, камандзір Дрынскага і Герцэгавінскага атрадаў. Затым дэлегат пад Рускім Вярхоўным камандаваннем, і падчас абароны Катора камандзір Лоўчэнскага атрада. У Каралеўстве сербаў, харватаў і славенцаў атрымаў у 1919 званне генерала. Выконваў абавязкі, памочніка камандуючага палявой арміяй. Выйшаў на пенсію ў 1921 годзе. Ён быў узнагароджаны залатым медалем Мілаша Абіліча і іншымі ўзнагародамі. Ён напісаў працу: Упутство војничком старешинству за васпитање војске ў војном духу и дисциплини, Цэтыне (1900).