Мікалай Міхайлавіч Ваданосаў (Мікола Ваданосаў) (4 студзеня 1923, г. Мінск — 10 красавіка 2006) — беларускі пісьменнік[1].
Нарадзіўся ў сям’і вайскоўца[2]. Дзяцінства прайшло ў вёсцы Котава Барысаўскага раёна. У 1939 г. паступіў у Мінскі дарожна-механічны тэхнікум.
У Вялікую Айчынную вайну — радыст партызанскага злучэння на Маладэчаншчыне. Служыў у Савецкай Арміі, тройчы быў паранены. У 1946—1957 гг. — тэхнік на Беларускім радыёцэнтры. Скончыў Вышэйшыя літаратурныя курсы ў Маскве (1959). З 1966 г. — рэдактар выдавецтва «Беларусь», у 1972—1982 гг. — рэдактар выдавецтва «Мастацкая літаратура»[1]. Сябра СП СССР з 1954 года[3].
Пасля выхаду на пенсію ў 1983 пераехаў у в. Ніўкі Чарневіцкага сельсавета Барысаўскага раёна[2].
Друкуецца з 1948 года.
Аўтар 29 кніг прозы (дзіцячай і дарослай), некалькіх зборнікаў паэзіі і гумару. Напісаў 8 сцэнарыяў для дакументальнага кіно[2].
Пісаў пераважна для дзяцей (зборнікі апавяданняў «Першае знаёмства», 1954; «Аднагодкі», 1959; «Рачны госць», 1961; аповесці «Пабярэжцы», 1960; «Апошні вадзянік», 1964; «Хатабыч-малодшы», 1965; «Выпадак на Студзёнцы», 1967; «Двайная памылка», 1969; «Жыць, каб змагацца. Цімохава таямніца», 1978)[1].
У творах для дарослых (аповесці «У Баркоўскай пушчы», 1956; «Пераломнае лета», 1961; «Сыны адной маці», 1968; «Пад чужым паролем», 1971, і іншыя) узнаўляе падзеі партызанскай барацьбы, распрацоўвае маральна-этычныя тэмы[1].
Напісаў зборнікі гумарыстычных апавяданняў «Прынцыповы аратар» (1966), «Сам сябе падвёў» (1973), «Левыя ногі» (1983). У 1983 г. выйшлі Выбраныя творы ў 2 тамах[3].
Узнагароджаны ордэнамі Чырвонай Зоркі, Айчыннай вайны II ступені і медалямі[3].
Заслужаны работнік культуры Беларускай ССР (1982)[3].