Міжзорныя каметы — гэта каметы, якія гіпатэтычна існуюць у міжзорным асяроддзі[1], не звязаныя сіламі прыцягнення з якой-небудзь зоркай[2]. Хоць ні адной такой каметы яшчэ не было выяўлена, мяркуецца, што гэтыя аб’екты вельмі распаўсюджаныя ў міжзорнай прасторы.[1]Міжзорная камета можа быць выяўленая, толькі калі яна праходзіць праз нашу Сонечную сістэму паблізу ад Сонца або калі яна аддзялілася ад воблака Оарта і пачала рухацца па моцна выцягнутай гіпербалічнай арбіце, не звязанай з гравітацыяй Сонца[2]. Каметы са слабымі гіпербалічнымі траекторыямі ўжо назіраліся, але траекторыі гэтых камет кажуць, што яны былі выкінутыя з воблака Оарта, г. зн. утварыліся ў нашай Сонечнай сістэме, а не каля іншай зоркі або ў міжзорным асяроддзі.
Сучасныя мадэлі ўтварэння воблака Оарта паказваюць, што большасць камет выкідваліся з яго ў міжзорную прастору і толькі малая частка заставалася ў воблаку. Разлікі паказваюць, што колькасць выкінутых з воблака камет ў 3-100 разоў большыя за тыя, што ў ім засталіся.[2]Па іншых мадэлям колькасць выкінутых камет складае 90-99 % усіх камет, што ўтварыліся там[3]. І няма ніякіх падстаў меркаваць, што ў іншых зорных сістэмах утварэнне камет адбываецца па якім-небудзь іншых механізмах, ён павінен выключаць падобнае рассейванне[1].
Калі міжзорныя каметы сапраўды існуюць, яны павінны час ад часу праходзіць праз ўнутраную частку Сонечнай сістэмы[1]. Яны павінны падыходзіць да Сонечнай сістэмы з рознымі хуткасцямі з вобласці сузор’я Геркулес, паколькі Сонечная сістэма рухаецца менавіта ў гэтым напрамку[4]. Улічваючы, што ні адной каметы з хуткасцю руху, якая перавышае хуткасць уцёкаў ад Сонца, да гэтага часу выяўлена не было[5], можна зрабіць выснову, што існуе верхняя мяжа шчыльнасці камет ў міжзорнай прасторы. Меркаваная шчыльнасць камет не можа перавышаць лічбу ў 1013 камет на кубічны парсек[6]. Паводле іншых аналізаў, праведзеных LINEAR, верхняя мяжа знаходзіцца на ўзроўні ў 4,5×10−4 на адну а. а. у кубе[2].
У рэдкіх выпадках міжзорныя каметы могуць быць захопленыя пры праходжанні праз Сонечную сістэму і перакладзены цягай Сонца на геліяцэнтрычнай арбіту. Камп’ютарнае мадэляванне паказвае, што Юпітэр адзіная планета, якая досыць масіўная для таго, каб захапіць такую камету і перавесці яе на калясонечную арбіту, але падобны захоп магчымы толькі раз у 60 мільёнаў гадоў[6]. Прыкладам такой каметы, магчыма, з’яўляецца камета 96P/Махгольца, якая мае вельмі незвычайны хімічны склад, падобны са складам міжзорнага асяроддзя, з якой яна і магла ўтварыцца[5].