«Мост на Дрыне» (сербахарв.: На Дрини ћуприја/Na Drini ćuprija) — раман югаслаўскага пісьменніка Іва Андрыча. Быў напісаны, калі аўтар жыў у Бялградзе, у час Другой сусветнай вайны, і ўпершыню апублікаваны ў 1945 годзе[1]. У 1961 за стварэнне рамана аўтар быў уганараваны Нобелеўскай прэміяй у галіне літаратуры[2].
Цэнтральны вобраз рамана, які стаў тытульным для ўсяго твора — мост праз раку Дрына ў горадзе Вішаград (цяпер з’яўляецца часткай Рэспублікі Сербскай, Боснія і Герцагавіна). У 1571 годзе мост быў узведзены на сродкі Мехмед-пашы Сокалавіча.
Раман апісвае гістарычны перыяд, які ахоплівае амаль чатыры стагоддзі — пачынаючы з часу росквіту Асманскай імперыі, калі тэрыторыя горада ўваходзіла ў яе склад, і да пачатку XX стагоддзя, калі ў 1914 годзе адбылося Сараеўскае забойства, якое стала нагодай для пачатку Першай сусветнай вайны.
У рамане аўтар не толькі апісвае рэальныя падзеі гісторыі рэгіёну, не толькі даставерна адлюстроўвае побыт і традыцыі апрычонай многанацыянальнай супольнасці, якая склалася на тэрыторыі Вішаграда і ўсяго Балканскага паўвострава, але і дадае ў апавяданне легенды і паданні, казкі і міфы гэтага ўнікальнага асяроддзя.