Мая Пятроўна Нікуліна (нар. 1937, Свярдлоўск) — руская пісьменніца, паэтэса, празаік, перакладчык, педагог і гісторык культуры. Сябра Саюзу пісьменнікаў СССР (1981) і Саюзу расійскіх пісьменнікаў (1991). Лаўрэатка Прэміі імя П. П. Бажова (2002).
Нарадзілася 9 лютага 1937 года ў Свярдлоўску ў сям’і служачых.
З 1954 па 1959 год навучалася геалагічным факультэце і з 1963 па 1968 год на філалагічным факультэце Уральскага дзяржаўнага універсітэта. З 1968 па 1987 год працавала старшым бібліёграфам у Свярдлоўскай абласной дзіцячай бібліятэцы. З 1987 года па 1992 год — загадчык аддзела гуманітарных навук у газеце «Навука Урала». З 1992 па 1998 год — намеснік галоўнага рэдактара і загадчыца літаратурнай аддзела часопіса «Урал». З 1995 па 2004 год — навуковы супрацоўнік Інстытута гісторыі і археалогіі Уральскага аддзялення РАН і загадчыца літаратурнай аддзела Уральскага дзяржаўнага універсітэта. З 1994 года была ініцыятарам і адным з арганізатараў гімназіі «Карыфей», выкладчык гэтай гімназіі па пытаннях гісторыі роднага краю і асноў мовазнаўства[1][2].
Сябра Саюзу пісьменнікаў СССР з 1981 года. З 1952 года выйшла першая публікацыя вершаў Нікулінай. З пад яе пяра выйшлі зборнікі: «Мой дом і сад» (1969), «Імёны» і «Душа права» (1977), «Каляіна» (1983), «Бабья трава» (1987) і «Камень. Пячора. Гара» і «Вершы» (2002) і «Выбранае: вершы і пераклады. Проза: у 2-х тамах» (2008). Нікуліна была ўдзельніцай 2-га і 3-га тамоў энцыклапедыі «Анталогія сучаснай уральскай паэзіі». З 1970 да 1980 года Нікуліна была арганізатарам і вядучай літаратурнай студыі. З’яўлялася аўтарам шматлікіх перакладаў з англійскай, чэшскай, славенскай і іспанскай моў[2][3][1].
У 2002 годзе «за кнігу «Камень. Пячора. Гара» была ўдастоена Прэміі імя П. П. Бажова.
Жыве ў горадзе Екацярынбургу.