Марыя Тарноўская з князёў Святаполк-Чацвярцінскіх (1880, Мілянаў — 1965, Варшава, ПНР) — польская грамадская дзеячка.
Нарадзілася ў Міланаве, у маёнтку бацькі Уладзіміра князя Святаполк-Чацвярцінскага, удзельніка студзеньскага паўстання і Марыі Ванды з графаў Урускіх. Выйшла замуж за дыпламата Адама графа Тарноўскага.
У час балканскіх войнаў і Першай сусветнай вайны працавала медсястрой. У час польска-савецкай вайны была камендантам аддзела Польскага Чырвонага Крыжа. Пасля вайны працавала ва ўрадзе Польскага Чырвонага Крыжа.
У 1942 годзе арыштаваная. Пасля звальнення ўступіла ў канспірацыю, атрымала чын паручніка Арміі Краёвай, у верасні 1944 года чын маёра. У час Варшаўскага паўстання дзякуючы высокай грамадскай пазіцыі і вопыту была дэлегатам у перамовах аб эвакуацыі грамадскага насельніцтва, а таксама капітуляцыі. У 1945 годзе была арыштавана камуністычнай міліцыяй па абвінавачванні ў калабарацыянізме з немцамі, затрымлівалася адзін месяц у Олькушы.
У студзені 1946 года сям’я Тарноўскіх пакінула Варшаву і Польшчу, каб сустрэцца са сваім сынам у Швейцарыі. У 1946 годзе яны адправілася ў Бразілію. У 1949 годзе яе адзіны сын Анджэй загінуў у аўтамабільнай аварыі ў Бразіліі. У 1958 годзе вярнулася ў Польшчу. Польскі Чырвоны Крыж вылучыў ёй аднапакаёвую кватэру па вул. Пазнаньскай.
Памерла ў чэрвені 1965 года ў Варшаве.
У 2002 годзе апублікавалі яе ўспаміны (Maria Tarnowska, Wspomnienia, KAW, 2002, ISBN 83-88072-49-8).