У Вікіпедыі ёсць артыкулы пра іншых асоб з прозвішчам Голуб (значэнні). Марыя Голуб-Бучынская (1893, вёска Няверышкі (Невярышкі), Віленскі павет, Віленская губерня, Расійская імперыя — 1939, Прага, Чэхаславакія) — беларуская літаратарка, паэтэса і асветніца.
Год нараджэння Марыі Голуб прыблізны — лічыцца, што яна нарадзілася каля 1893 года[1]. У 1913 годзе жыла і настаўнічала ў Варшаве, дзе пазнаёмілася з Зоськай Верас[2].
У 1914 годзе разам з маці, сястрой і братам пераехала ў Петраград. Працавала ў польскай школе.
З 1920-х гадоў жыла ў Празе, дзе навучалася на доктарку. У 1925 годзе выйшла замуж, змяніўшы прозвішча на падвойнае: Голуб-Бучынская.
Як урач займалася пытаннямі санітарыі і гігіены, лячэннем і прафілактыкай сухотаў. Працавала ў санаторы Альберцінум (Жамберк, Чэхаславакія).
У верасні 1939 года ў Празе, перажываючы пачатак Другой сусветнай вайны, скончыла жыццё самагубствам[3].
Падчас працы ў Пецярбургу была актыўнай удзельніцай Беларускага навукова-літаратурнага гуртка студэнтаў Санкт-Пецярбургскага ўніверсітэта.
Мастацкія творы Марыі Голуб-Бучынскай адрасаваныя пераважна дзецям. У 1926—1927 гг. яна была самай актыўнай аўтарй дзіцячага дадатку «Зорка» ў віленскай газеце «Biełaruskaja Krynica». Друкавала пад псеўданімамі Niawieryskaja i Hałubka, а таксама крыптанімамі N-ja i H-ka вершы і апавяданні — як свае ўласныя, так і перакладзеныя з чэшскай, украінскай і сербскай моў.
У суаўтарстве з З. Верас выдала ў 1927 кнігу «Садок для нашых дзетак», куды ўвайшлі вершы, апавяданні і круцігалоўкі[4].
Для дарослых пісала артыкулы і брашуры на тэму здароўя, гігіены, таксама фізічнага выхавання.
Таксама перакладала мастацкія творы, якія друкавала ў выданнях «Жаноцкая справа», «Шлях моладзі» і «Biełaruskaja Krynica»[5].