Лоўчы надворны літоўскі (польск.: Łowczy nadworny litewski) — прыдворная пасада ў Вялікім княстве Літоўскім, якая існавала ў XVI-XVIII стагоддзях.
Традыцыю надаваць сваім прыдворным пасаду лоўчага надворнага літоўскага запачтакаваў кароль Жыгімонт ІІІ, але канчаткова аформілася яна пры Уладзіславе IV. Першапачаткова гэтая асоба — заступнік лоўчага вялікага літоўскага — павінна была сачыць за лясамі, у якіх паляваў вялікі князь, павінен быў ствараць паляўнічую службу са спецыялістаў па драпежных паляўнічых птушках, кіраваў правядзеннем паляванняў манарха. З часам гэта была ўжо проста асоба, якая была блізкім сябрам караля, ягоным таварышам па паляваннях, гульнях і іншых забавах тагачасных манархаў.
У XVIII стагоддзі пасада лоўчага надворнага літоўскага трансфармуецца ў звычайную намінальную ганаровую пасаду для прыдворных саноўнікаў без пэўных функцый, якія атрымліваі яе на знак асаблівай ласкі караля.