Ламберта Дзіні (італ.: Lamberto Dini; нар. 1 сакавіка 1931, Фларэнцыя, Італія) — італьянскі эканаміст і палітык, Старшыня Савета міністраў Італіі ў 1995—1996.
Атрымаўшы эканамічную адукацыю ў Фларэнцыі, Дзіні ў 1959 пачаў працу ў Міжнародным валютным фондзе, дзе ў 1976—1979 займаў пасаду выканаўчага дырэктара па Італіі, Грэцыі, Партугаліі і Мальце. Перайшоўшы ў 1979 у Банк Італіі, ён ў 1993 разглядалася на пост яго дырэктара пасля пераходу Карла Адзельо Чампі на пасаду старшыні ўрада, але быў адпрэчаны на карысць Антоніа Фацио у тым ліку з-за думкі Чампі. У траўні 1994 Дзіні, сыдучы з банка, заняў пасаду міністра фінансаў ва ўрадзе Сільвіё Берлусконі. Аднак ужо праз сем месяцаў з-за рознагалоссяў з лідарам Лігі Поўначы Умберта Босі ўрад пайшоў у адстаўку, і Дзіні быў запрошаны сфармаваць новы ўрад. Атрымаўшы падтрымку ўсіх левых партый, акрамя Партыі Камуністычнага адраджэння, а таксама Лігі Поўначы, Дзіні страціў падтрымку правых і ў выніку сфармаваў тэхнічнае ўрад, якое праіснавала да новых выбараў ў 1996.
Сфармаваўшы партыю «Італьянскае абнаўленне», Дзіні быў абраны ў Палату дэпутатаў, прыняў удзел у левай кааліцыі «Аліва» і ўвайшоў ва ўрад Рамана Продзі ў якасці міністра замежных спраў, займаючы гэтую пасаду да 2001. У 2001 Дзіні быў абраны ў Сенат і ўваходзіў затым у склад Канвенцыі па выпрацоўцы Еўрапейскай канстытуцыі. У 2007 ён утварыў новую ліберальную партыю Ліберальныя дэмакраты, стаўшы яе старшынёй, падтрымаў вотум недаверу ў Сенаце ўраду Продзі ў 2008 і ўступіў у кааліцыю Берлусконі «Народ свабоды».