Здравка Крстанавіч (сербск.: Здравко Крстановић, (30 ліпеня 1950) — паэт, празаік, крытык, драматург і журналіст[3].
Крстанавіч вучыўся ў сярэдняй школе ў г. Кнін і Спліт. Скончыў Філасофскі факультэт у г. Заграб, профіль: югаслаўскія мовы і літаратура, а таксама літаратурную кампаратыстіку. Да кастрычніка 1991 г. ён жыў у Спліце, і з таго часу ён жыве ў Белградзe[4].
Ён быў рэдактарам спліцкага выдавецтва Логас, вёў калонку Запісы бессані і крытыку ў Свабоднай Далмаціі, а таксама ў загрэбскім Оку. З 1990 да 1993 гг. рэдагаваў часопіс Сербская Зора. З 1990 па 2002 гг. ён быў журналістам штодзённай газеты Палітыка Экспрэс.
Апублікаваў свой першы верш 1962 г. у Весела свеска і першае апавяданне 1971 г. у Вечернем спісе[5].
З пачатковай школы супрацоўнічаў з часопісамі:
У гімназіі публікаваў у часопісах:
Падчас студэнцкіх дзён супрацоўнічаў з сербскім культурным таварыствам Прасвета, а ў часопісах Прасвета і Новія летапісы публікаваў літаратурныя артыкулы[6].
Публікаваў вершы і прозу ў часопісах:
Аўтар монодрамы Чалавек у свеце, кропля на лісце / Човек на свиту, капу на листу ў двух рэдакцыях (1979 і 1980), теледрамы Стары / Старац (1983) і сцэнара кароткаметражнага мастацкага фільма Райскі сад / Рајски врт (1990).
Рэдагаваў Лібар Мілянка Смоя / Либар Миљенка Смоје (1981), Эратычныя народныя песні / Еротске народне песме (1984), анталогію сербскай народнай паэзіі Залатая пена з мора / Златна пјена од мора (1990), Дуброўніцкія элегіі / Дубровачке елегије Луя Вайновіча (1997). Свята / Гозба Паўла Соларича (1999) і Цудоўная крыніца / Чудесни кладенац — анталогія сербскай паэзіі ад Барані да Котарскага заліва (2002).
Яго кніга Гісторыі з Ада / Приче из Хада[7] была перакладзеная на некалькі моў з 1992. да 2000 гг. было дванаццаць выданняў.
Прадстаўлены ў многіх анталогіях і зборніках і пераведзены на дзесяць моў.
Выйграў некалькі літаратурных прэмій і атрымаў прэмію Філіп Вішніч за асаблівы ўнёсак у культуру сербскага народа ў 2002 годзе.