Зако́н Пуазёйля — закон выцякання вадкасці праз тонкую цыліндрычную трубку.
Паводле закону Пуазёйля аб’ём вадкасці Q, што працякае за адзінку часу праз папярочнае сячэнне трубкі дыяметрам d, вызначаецца формулай:
k
p −
p
0
l
d
4
,
{\displaystyle Q=k{\frac {p-p_{0}}{l}}d^{4},}
дзе p і p0 — ціск на ўваходзе ў трубку і выхадзе з яе адпаведна, l — даўжыня трубкі,
π
128 η
{\displaystyle k={\frac {\pi }{128\eta }}}
— велічыня, звязаная з каэфіцыентам дынамічнай вязкасці η.
Закон устаноўлены эксперыментальна Ж. Л. М. Пуазёйлем у 1840, сувязь велічынь k і η вызначана Дж. Г. Стоксам у 1851.
Закон Пуазёйля выконваецца для ламінарнага цячэння вадкасці, выкарыстоўваецца ў вісказіметрыі.