Журналістыка рашэнняў — гэта падыход да паведамлення навін, які факусуецца на адказах на сацыяльныя пытанні, а таксама на саміх праблемах. Гісторыі рашэнняў, прымацаваныя да верагодных довадаў, тлумачаць, як і чаму адказы працуюць альбо не працуюць. Мэтай гэтага журналісцкага падыходу з’яўляецца прадстаўленне людзям больш праўдзівы, больш поўны пагляд на гэтыя праблемы, спрыяе іх вырашэнню і больш эфектыўнаму грамадзянству.
Журналістыка рашэнняў — гэта старанная, доказная справаздача з адказамі на сацыяльныя праблемы. Гісторыі рашэнняў могуць прымаць розныя формы, але яны маюць некалькі ключавых характарыстык. Яны вызначаюць першапрычыны сацыяльнай праблемы; выразна вылучаюць адказы на гэту праблему; прадстаўляюць довады ўплыву гэтага адказу; тлумачаць, як і чаму працуе адказ альбо не працуе. Калі гэта магчыма, аповеды пра рашэнне таксама прадстаўляюць ідэі, якія дапамагаюць людзям лепш зразумець, як працуюць складаныя сістэмы і як іх можна ўдасканаліць.[1][2]
Яшчэ ў 1998 годзе журналісты адзначылі з’яўленне новага тыпу журналістыкі, які вывучаў тое, што людзі і ўстановы робяць для рашэння сацыяльных праблем. Некаторыя крытыкі журналістыкі заўважалі, што кіроўныя здагадкі традыцыйнай журналістыкі, якія вераць у тое, што заданне рэпарцёра выкрываць супрацьпраўныя дзеянні не могуць быць агульнапрызнанымі.[3][4] Яны лічаць, што проста паведамленне пра праблемы не з’яўляецца рашэннем усіх сацыяльных праблем у свеце.
Іншыя формы журналістыкі аналагічна рэагуюць на лішак негатыва, асветленага ў СМІ. Грамадзянская журналістыка, якая набыла пэўную папулярнасць у ЗША ў 90-х гадах, імкнецца прыцягнуць чытачоў да публічнага дыскурсу, каб заахвоціць актыўны ўдзел у дэмакратычным працэсе і каталізаваць змены.[5]
У 2003 годзе ўзнікла французскае таварыства Reporters d’Espoirs («Рэпарцёры надзеі»), створанае як сетка журналістаў і медыя-прафесіяналаў, якія хочуць «прасоўваць у СМІ навіны, заснаваныя на рашэннях».[6] Арганізацыя афіцыйна зарэгістравана ў ЮНЕСКА ў 2004 годзе.
У пачатку 2010 года Роберт Костанца, Дэвід Орр, Іда Кубішеўски і іншыя запусцілі Solutions некамерцыйнае друкаванае і інтэрнэт-выдання,[7] якое прысвечанае дэманстрацыі ідэй вырашэння экалагічных, сацыяльных і эканамічныя праблемы у свеце.[8][9]
У 2010 годзе журналісты Дэвід Борнштейн і Ціна Розенберг таксама стварылі калонку «Выпраўленне» для раздзелу The New York Times. «Выпраўленне» — гэта штотыднёвае паведамленне з адказамі на актуальныя сацыяльныя праблемы. Пазней Борнштейн і Розенберг разам з журналісткай Кортні Марцін сузаснавалі Сетку журналістыкі рашэнняў, незалежную некамерцыйную арганізацыю, у якой місія — зрабіць журналістыку рашэнняў часткай асноўнай практыкі ў навінах.[10]
Ва Украіне журналістыка рашэнняў легла ў аснову работы выдання “Рубрыка” — першага ўкраінскага выдання, што развівае гэты падыход і адкрыта абвясціў пра сваё пазіцыянаванне як медыя рашэнняў у 2020 годзе.[11] Менавіта анлайн-медыя было заснавана ў 2018 годзе Анастасіяй Рудэнка як грамадска-палітычнае выданне з акцэнтам на тэмах экалогіі, урбанізму і правах жанчын.[12][13]
Падыход “Рубрыкі” да журналістыкі рашэнняў характарызуецца таксама тым, што элементы журналістыкі рашэнняў выданне ўкараняе таксама да тых матэрыялаў, якія не з’яўляюцца класічнымі кейсамі-рашэннямі.[14][15]