Жаан Алькавер і Маспонс ([ʒuan əɫkove]) (1854-1926) — іспанскі балеарскі пісьменнік, паэт, публіцыст і палітычны дзеяч.
Сын уплывовага сямейства, ён вывучаў ступень бакалаўра ў Балеарскім інстытуце перад атрыманнем вучонай ступені ў галіне права ў Барселоне. Пасля таго, як ён стаў адвакатам (1878), ён вярнуўся на Мальёрку, каб заняць розныя пасады ў судовай сістэме вострава. Адначасова ён быў баевіком ліберальнай партыі свайго сябра Антоніа Маўра, калі ён пачаў палітычную кар’еру, кульмінацыяй якой стала яго прызначэнне ў якасці прадстаўніка «Corts» (судоў) (1893). Пасля кароткага знаходжання ў Мадрыдзе, ён вярнуўся дадому на Балеарскія астравы і адмовіўся ад вядзення палітычнай дзейнасці.[5]
З ранняга ўзросту ён аб’яднаў свае даследаванні і, у далейшым, сваю прафесійную прафесію, з яго цікавасцю да пісьмовай формы. Ва ўзросце васемнаццаці гадоў ён апублікаваў свае вершы на каталонскай і іспанскай мовах у часопісах «El Isleño», «Museo Balear» і «Revista Balear». Тым не менш, яго літаратурная цікавасць стане мацней за час, праведзены ў Барселоне, дзе ён увайшоў у кантакт з літаратурнай дзейнасці культурнага руху «Renaixença» (часопісы, літаратурныя конкурсы, канферэнцыі, чытанни…). У 23 гады ён выйграў бы пазачарговы прыз Барселоны «Jocs Florals» (Кветкавыя Гульні).[5]
Жаан Алькавер атрымаў прызнанне як паэт, і ён хутка стане тым чалавекам, які, вельмі моцна любячы літаратуру, выкарыстаў свае літаратурныя здольнасці, каб атрымаць сацыяльны прэстыж. Пакрысе ён перастаў пісаць на каталонскай мове, аддаючы перавагу пісаць свае вершы на іспанскай мове. «Poesías» [Паэзіі] — яго першая паэтычная кніга (1887), «Nuevas poesías» [Новыя паэзіі] (1892), «Poemas у Armonias» [Стыхіі і гармоніі] (1894) і «Meteoros. Poemas, apólogos у Cuentos» [Метэоры. Вершы, прабачэнні і апавяданні] (1901), адлюстроўваюць гэтую тэндэнцыю быць аднамоўным, хоць ён будзе ўключаць у сябе некаторыя вершы на каталонскай мове ў першых двух зборніках. Тым не менш, два іншых зборніка будзе цалкам напісана на іспанскай мове. Гэта паэзія натхніла сваёй рамантыкай, якая імітуе іншых паэтаў, такія як Бекера і Кампаамор, мае моцную экспрэсію паэтычнага голасу, але пазбягае рытарычных эксцэсаў і пампезнасці. Яго кнігі былі добра прыняты крытыкамі.[5]
Аднак бяда адыграла вырашальную ролю ў яго жыцці і літаратурнай дзейнасці. У 1887 годзе ўсяго пасля шасці гадоў пасля шлюбу, Алькавер страціў жонку, Розу Пужоль Гуарх, з якім ён меў траіх дзяцей, Перэ, Тэрэзу і Гаету. У 1891 годзе ён ажаніўся з Марыяй дэль Харо Раселья, з якой у яго было яшчэ два дзіцяці, Марыя і Пабла. З пяці дзяцей ён перажыў толькі апошняга: у 1901 Тэрэза памерла ад сухотаў; ў 1905 годзе, Перэ памёр ад брушнога тыфу; ў 1919 годзе Марыя і Гаета загінулі ў адзін і той жа дзень. Гэтая паслядоўнасць няшчасцяў давялі яго да глыбокага нервовага зрыву, які прывядзе яго да ўзмацнення сваіх інтэлектуальных даследаванняў, атрымання большай колькасці прыродных і шчырых формаў выразы. Яго паэзія паступова пачынае змяняцца, пачынаючы з яго асяроддзя, гэта значыць мовы, на якой яна была напісана. Паміж 1899 і 1903 Алькавер сумняваўся, ці працягваць пісаць на іспанскай мове, ці вярнуцца да каталонскай: ён у канчатковым выніку прыняў рашэнне пісаць на каталонскай[5].
На самай справе яго асабістыя абставіны будзе перасякацца з іншымі калектыўнымі умовамі: у Мальёрцы рамантычная літаратура была ў заняпадзе, востраў становіцца мадэрнізаваным, культурныя сувязі пачалі з’яўляцца з Каталоніі і палітычны каталанізм пачаў заваёўваць вядомасць на востраве. Усё гэта заахвоціла яго пашырыць свае літаратурныя гарызонты, каб далучыцца да больш шырокага руху і зрабіць сувязі, у асноўным за кошт сваёй дружбы з Сант’яга Русінолам і Хасэпам Карнерай, з культурнай дзейнасці княстваў. Гэты крок вёў яго да новага ўспрымання мастацтва і літаратуры.[5]
У 1904 годзе ён даў семінар у Атэнеўме Барселоны пад назвай «Humanització de l’art» [Гуманізацыя мастацтва], якія лічыцца яго найбольш важным заявай аб мастацтве лірычнай кампазіцыі. У гэтым тэксце ён абараняў перакананне, што ўдзел паэта эстэтычна падвяргаецца ў яснай і зразумелай паэзіі, у добрае ўяўляемай форме. Тым не менш, ён выказаў сваю непрыязнасць да інтэлектуалізаванай паэзіі і тых так званых літаратурных школ і напрамкаў, якія былі на аснове простай штучнасці. Таму ён пазіцыянаваў сябе на паўдарогі паміж спантанным тыпам паэзіі, напісанай Жаанам Марагалем, і лірызмам, які быў пабудаваны на дасканалай форме, але сентыментальна засушлівым, як і напісана ў парнаскіх паэтаў. У адпаведнасці з сваю чаргу думкамі стагоддзяў каля праўды і жыцця, Алькавер будзе праводзіць паэтычны стыль, прывязаны да вопыту жыцця, які быў ў стане глыбока злучыцца з пачуццём чытача чалавецтва.[5]
Кнігай, якая найлепшым чынам ілюструе яго лірычную тэорыю, з’яўляецца «Cap al tard» [Калі ўжо позна] (1909), якая цалкам напісаны на каталонскай: у гэтай калекцыі не звязаных паміж сабой вершаў мы бачым лірычны галасавой раскол у розных людзей, якія апісваюць многія краявіды. Алькавер зрабіў гэта з дапамогай формаў і ідэй, узятых з папулярных уяўленняў, як і мы знаходзім у вершы «Balanguera», які будзе адаптаваны на музыку Амадэу Вівеса і стане цяперашні гімнам Мальёркі. Раздзел, азагалоўлены «Элегіі», з’яўляецца, без сумневу, адным з яркіх момантаў у кнізе: тут паэт дэманструе, з некалькі іншага пункту гледжання, бацькоўскія пакуты, якія ён выпрабаваў, хоць, трэба сказаць, ён бярэ верх над гэтым болем, ператварыўшы яго ў эмоцыі, якія могуць быць адчутымі. У «Poèmes bíblics» [Біблейскія вершы] (1918), якія былі яго апошнім зборнікам вершаў, ён зноў выкарыстоўвае розныя паэтычныя прыёмы, але на гэты раз яны біблейскага натхнення, і ён не дасягнуў таго ж ўзроўню якасці, што ён дасягнуў у папярэднім томе.
Яго статус як інтэлектуала, як і Мігеля Коста Лёбера, быў прызнаны і ацэнены шматлікімі пісьменнікамі таго часу, асабліва тых, хто ўваходзіў у «Escola mallorquina» [Мальёркская школа]. Ён быў сябрам «Academia De Bones Lletres» (1913), прэзідэнт барселонскіх «Jocs Florals» [Кветкавых гульняў] (1916) і сябрам «Institut d’Estudis Catalans» [Інстытут каталонскіх даследаванняў] (1916)[5]