У Вікіпедыі ёсць артыкулы пра іншых асоб з прозвішчам Гейфман. Ганна Аркадзеўна Гейфман (нар. 1962, Ленінград) — амерыканская і ізраільская вучоная-гісторык.
Нарадзілася ў яўрэйскай сям’і. У 1976 годзе разам з сям’ёй эмігравала ў ЗША. У 1985 годзе скончыла Бостанскі ўніверсітэт, атрымаўшы ступень магістра.
Працягнула адукацыю ў Гарвардскім універсітэце, дзе ў 1990 годзе атрымала ступень PhD па гісторыі. Прафесар Бостанскага ўніверсітэта.
Гістарычныя працы Гейфман прысвечаны палітычнаму тэрарызму ў Расіі пачатку XX стагоддзя і псіхалогіі сучаснага тэрарызму (падзеі ў Беслане(руск.) бел. і іншыя акты сучаснага масавага тэрору).
З 2007 года жыве ў Ізраілі (у Іерусаліме), прафесар Бар-Іланскага ўніверсітэта(руск.) бел..
Рычард Пайпс, прафесар гісторыі Гарвардскага ўніверсітэта, адзначыў, што падыход Гейфман з’яўляецца «шырокамаштабным разуменнем тэрарызму»[1].
Пол Холандэр(англ.) бел., прафесар сацыялогіі Масачусецкага ўніверсітэта(англ.) бел., піша, што кніга Гейфман «Пачатак сучаснага тэрарызму: нарыс звычаяў і нораваў» — гэта «арыгінальнае і старанна вывучанае параўнальнае даследаванне сучаснага палітычнага тэрору … аўтар праяўляе выключнае разуменне менталітэту і метадалогіі рускіх тэрарыстаў XIX стагоддзя, сучасных ісламскіх тэрарыстаў-смяротнікаў і палітычных экстрэмістаў у цэлым»[1].
Стывен Эмерсан(англ.) бел., выканаўчы дырэктар Даследчага праекта па тэрарызму(англ.) бел. (ЗША), сцвярджае, што «Самая апошняя кніга Ганны Гейфман — гэта абавязковая літаратура для ўсіх, хто спрабуе расшыфраваць псіхіку сучасных міжнародных тэрарыстаў»[1].
На думку гісторыка Жан-Франсуа Каласімо(фр.) бел., Ганна Гейфман унесла «важны ўклад у гістарычнае, палітычнае, філасофскае і псіхалагічнае разуменне тэрарызму»[1].
Расійскі гісторык А. В. Будніцкі(руск.) бел., аддаючы належнае карпатлівай працы аўтара з архіўным матэрыялам, адзначыў: «Мне ўяўляецца, што негатыўнае ўздзеянне на працу Гейфман аказала тое, што звычайна інкрымінавалася савецкай гістарычнай навуцы — ідэалагічная ўстаноўка. Для яе рэвалюцыянеры — толькі экстрэмісты, якія выкарыстоўваюць любыя сродкі ў барацьбе супраць легітымнай улады. Сімпатыі Гейфман цалкам на баку гэтай улады, якую яна часам папракае заднім лікам за непрыманне своечасова жорсткіх мер. Часам здаецца, што аўтар глядзіць на падзеі з акна Дэпартамента паліцыі»[2].