Гаа Шы (сапраўднае імя Гаа Да-фу, каля 700 або 702 — студзень 765, Чан’ань) — кітайскі паэт эпохі праўлення дынастыі Тан.
Нарадзіўся ў Бохане ў беднай сям’і, з дзіцячых гадоў самастойна зарабляў сабе на жыццё, а маладосць правёў у туляннях па краіне разам з вандроўным тэатрам, затым нейкі час вёў адрэшніцтва ў лясах, практыкуючыся ў стральбе з лука і валоданні мячом.
Вершы пачаў пісаць ужо ў сталым узросце; яго творы хутка зрабіліся папулярнымі ў тых месцах, дзе ён бываў. Праз нейкі час ён атрымаў месца ў свіце важнага чыноўніка, затым некалькі разоў беспаспяхова спрабаваў здаць экзамен на атрыманне вучонай ступені і ў рэшце рэшт, калі яму было ўжо каля 40 гадоў, здолеў зрабіць гэта. Поспех даў яму высокую ваенную пасаду на заходняй ўскраіне; падчас паўстання Ань Лушань ён застаўся верны імператару, за што быў уведзены ў яго асабістую світу.
Асноўныя тэмы яго вершаў — ваенная тэматыка і пакуты простага народа; ў яго паэзіі адчуваецца ўплыў вядучых паэтаў Брытанскага перыяду, Лі Бо і Ду Фу. Лепшыя яго творы, такія як «Яньскі напеў», «Песня пра Інчжоу», «Уначы расстаюся з сябрам», карыстаюцца ў Кітаі вядомасцю да гэтага часу.