Фамін Віталь Міхайлавіч (20 мая 1927, в. Чорнае, Гомельская вобласць — 8 красавіка 2020) — савецкі і беларускі гісторык, доктар гістарычных навук, прафесар, педагог, Заслужаны работнік вышэйшай школы БССР[1][2].
У 1959 годзе скончыў гісторыка-філалагічны факультэт Мінскага дзяржаўнага педагагічнага інстытута імя А. М. Горкага. Навучаўся ў аспірантуры МДПІ ім. А. М. Горкага (1960—1963). У 1964 г. абараніў кандыдацкую дысертацыю «Кіраўніцтва прафсаюзаў Беларусі рухам за камуністычную працу ў прамысловасці ў гады сямігодкі» (навук. кір. — член-кар. НАН Беларусі І. С. Краўчанка).
У 1973 г. абараніў доктарскую дысертацыю «Прафсаюзы Беларусі ў барацьбе за тэхнічны прагрэс у прамысловасці (1946—1971 гг.)». Дацэнт (1967). Прафесар (1974). Служыў у Савецкай Арміі (1944—1953). Асістэнт, старшы выкладчык, дацэнт (1963—1972), загадчык кафедры гісторыі СССР МДПІ ім. А. М. Горкага (1972—1997). Прафесар кафедры славянскай гісторыі і метадалогіі гістарычнай навукі Беларускага дзяржаўнага педагагічнага ўніверсітэта ім. М. Танка. У 1974—1985 гг. — галоўны рэдактар штогодніка «Вопросы истории».
Заслужаны работнік вышэйшай школы БССР (1979). Падрыхтаваў трох дактароў і 25 кандыдатаў навук.
Памёр 8 красавіка 2020 года[3].
Гісторыя прафесійных саюзаў і працоўнага класа, гісторыя Беларусі пасля другой сусветнай вайны, сацыяльна-эканамічныя працэсы ў Беларусі ў эпоху капіталізму. Аўтар больш за 90 навуковых прац.