У Вікіпедыі ёсць артыкулы пра іншых асоб з прозвішчам Грашчанкаў. Віктар Мікалаевіч Грашчанкаў (17 красавіка 1925 — 27 мая 2005) — савецкі і расійскі мастацтвазнавец, спецыялізаваўся на мастацтве італьянскага Рэнесансу, праблемах усеагульнай гісторыі мастацтва і метадалогіі мастацтвазнаўства. Доктар мастацтвазнаўства, прафесар, член-карэспандэнт АН СССР, член-карэспандэнт РАН.
Сын прафесара-неўролага М. І. Грашчанкова.
Вучань В. М. Лазарава, скончыў МДУ у 1950 годзе, малодшы навуковы супрацоўнік Інстытута гісторыі мастацтваў АН СССР (1954 па 1960), старшы навуковы супрацоўнік, затым прафесар кафедры МДУ (з 1977), загадчык аддзялення (1960—1985) і кафедры ўсеагульнай гісторыі мастацтва (з 1976, раней кафедра гісторыі замежнага мастацтва) гістарычнага факультэта.
Доктар мастацтвазнаўства (1975, дысертацыя «Партрэт у італьянскім жывапісу ранняга Адраджэння»). Удастоены звання «Заслужаны прафесар МДУ» (1994), член-карэспандэнт РАН (1991; член-карэспандэнт АН СССР з 1987).
Старшыня Камісіі па культуры Адраджэння пры Навуковым савеце РАН па гісторыі сусветнай культуры (з 1988). Лаўрэат прэміі імя М. В. Ламаносава (МДУ, 1995).
Пахаваны ў Маскве на Траякураўскіх могілках[1].
Вячаслаў Паўлавіч Шастакоў(руск.) бел. успамінаў[2]:
Гэта была складаная фігура. З аднаго боку, несумнеўны знаўца Рэнесансу, аўтар выдатнай кнігі пра рэнесансны партрэт, якая за апошнія дзесяцігоддзі вытрымала некалькі выданняў. Ён займаўся гістарыяграфіяй Адраджэння і па гэтай тэме чытаў вельмі добрыя лекцыі. З іншага боку, Грашчанкаў быў нецярпімы да людзей, асабліва да сваіх вучняў, якім доўга не даваў выхаду да абароны. Я памятаю, што некаторыя з іх проста галасілі, распавядаючы аб сваіх адносінах са сваім кіраўніком. Грашчанкаў нагадваў мне старажытнагрэчаскага Крона, які пажыраў сваіх дзяцей. Відавочна, ён баяўся канкурэнцыі і не падпускаў да кафедры людзей таленавітых, здольных да самастойнасці.
У агульнай складанасці апублікаваў больш за 60 навуковых прац.