Відэатэлефон
Відэатэлефон — від сувязі, пры якім абаненты не толькі чуюць, але і бачаць адзін аднаго, могуць дэманстраваць малюнкі, фатаграфіі, тэкст.
Гісторыя
Пачатак распрацовак відэатэлефонаў прыпадае на 30-я гады 20 стагоддзя. У розных краінах выпрабоўваліся сістэмы відэатэлефона з рознымі параметрамі. 1 сакавіка 1936 года ў Германіі быў пушчаны ў эксплуатацыю відэатэлефон паміж Берлінам і Лейпцыгам, пазней да іх былі далучаны Нюрнберг (1937) і Мюнхен (1938). Выява перадавалася па шырокапалосным кабелі і займала паласу частот 500 кГц.
Складовыя часткі
Відэатэлефон ўяўляе сабой прыладу з дысплеем, клавішамі набору нумара і тэлефоннай трубкай (можа адсутнічаць).
Для відэатэлефаніі ўжываюцца некалькі стандартных пратаколаў і рэкамендацый:
- SIP
- H.320 - па сетцы ISDN
- H.323 - па сетцы IP
- H.324 - па аналагавых тэлефонных лініях
- 3G-324M - мабільныя сеткі
- SCCP - пратакол Cisco Call Manager
- IAX
Адметныя асаблівасці відэатэлефаніі:
- стабільная праца (ўласная АС)
- цалкам замяняе звычайны IP-тэлефон
- цалкам замяняе традыцыйны аналагавы тэлефон (пры падтрымцы падключэння да гарадской тэлефоннай станцыі або офіснай АТС)
- не патрабуе ПК
- Аўдыё і відэа ўваходы / выхады дазваляюць падключыць да відэатэлефаніі знешні манітор і тэлефонную гарнітуру.
Катэгорыя·Сувязь