У Вікіпедыі ёсць артыкулы пра іншых асоб з прозвішчам Пальтауф. Арнольд Пальтауф (чэшск.: Arnold Paltauf; 1860–1893) - аўстрыйскі ўрач, судовы медык, імя якога носяць некаторыя прыкметы(ням.) бел., якія выкарыстоўваюцца ў судовай медыцыне для вызначэння прычыны і тэрміну смерці. Малодшы брат Рычарда Пальтауфа (1858-1924), вядомага аўстрыйскага патолага і бактэрыёлага[2].
Чэх па паходжанні, выпускнік медыцынскага факультэта Грацкага ўніверсітэта. Жыў у Аўстра-Венгрыі, працаваў у Нямецкім універсітэце(чэшск.) бел. ў Празе, дзе ўзначальваў кафедру судовай медыцыны[3].
Раптоўна памёр у 33 года на курорце ў Славеніі, дзе знаходзіўся на лячэнні[2].
Вядомы сваімі працамі па ўтапленні і гіпаафізарным нанізме[2]. Арнольд Пальтауф упершыню даказаў наяўнасць вокісу вуглярода ва ўваходнай адтуліне агнястрэльнага пашкоджання, гэтая з’ява цяпер носіць назву сімптом Пальтауфа[2].
Акрамя гэтага імя А. Пальтауфа на захадзе носяць кровазліцці пад лёгачнай плеўрай, якія ўтвараюцца пры сапраўдным тыпе ўтаплення(ням.) бел.[4], а таксама прыкмета Пальтауфа — Рэйтэра — Вахгольца[5] і сіндром Пальтауфа[6].