Аляксандр Георгіевіч (Алесь Юр’еў[1]) Аніхо́ўскі (29 мая 1897, в. Старыца, Слуцкі павет — пасля 1956) — педагог, дацэнт.
Скончыў Слуцкія настаўніцкія курсы беларусазнаўства (1920). Член беларускага культурна-асветнага гуртка «Зарніца»[1]. У 1915—1924 працаваў настаўнікам на Случчыне, затым загадчыкам акруговых аддзелаў палітасветы і народнай асветы ў Клімавічах. У 1927 скончыў педагагічны факультэт БДУ. У 1927—1930 інспектар педагагічных тэхнікумаў Наркамасветы БССР. Арыштаваны ДПУ БССР 13 ліпеня 1930, праходзіў па справе «Саюза вызвалення Беларусі». 10 красавіка 1931 асуджаны на 5 гадоў высылкі. Пакаранне адбываў у Слабадскім Кіраўскай вобласці. З 1934 жыў у Вятцы. Працаваў эканамістам на заводзе безалкагольных напояў. Паўторна арыштаваны ў пачатку жніўні 1935 за адказ ад супрацоўніцтва з НКУС; сасланы на 5 гадоў у Іванава. Зноў арыштаваны 31 ліпеня 1943. Ваенным трыбуналам войск НКУС па Іванаўскай вобласці[2] 14 кастрычніка 1943 асуджаны на 10 гадоў лагераў. З 1956 жыў у Іванава-Вазнясенску, працаваў эканамістам на мэблевым камбінаце. Рэабілітаваны па першай справе (захоўваецца ў архіве КДБ Беларусі) судовай калегіяй па крымінальных справах Вярхоўнага суда БССР 15 лістапада 1957, па другой справе — 15 кастрычніка 1956, а таксама Пракуратурай Іванаўскай вобласці 27 лютага 2007[2].