Аляксандр Віктаравіч Клачкоў (30 чэрвеня 1952, в. Ваўкавічы, Чавускі раён, Магілёўская вобласць — 31 сакавіка 2022, Горкі) — навуковец у галіне механізацыі сельскай гаспадаркі, доктар тэхнічных навук, прафесар, займаўся літаратурнай творчасцю, сябра Міжнароднага Саюза пісьменнікаў «Новый современник».
У 1969 годзе з залатым медалём закончыў Хацкавіцкую сярэднюю школу Чавускага раёна. Вучыўся у Беларускай сельскагаспадарчай акадэміі, якую з адзнакай закончыў у 1974 годзе. Працаваў інжынерам, а потым увесь час — на кафедры сельскагаспадарчых машын. З 1976 па 1979 г. вучыўся ў аспірантуры пры кафедры сельскагаспадарчых машын. У 1981 г. абараніў кандыдацкую дысертацыю на тэму «Исследование процесса дополнительной обработки почвы пассивными и активными рабочими органами при вспашке». Пасля сканчэння аспірантуры працаваў асістэнтам, з 1984 г. — старшым выкладчыкам, з 1991 г. — дацэнтам. С 1988 по 1990 г. навучаўся ў дактарантуры пры БДСГА. У 1991 годзе абараніў у Ленінградскім ДАУ доктарскую дысертацыю на тэму «Совершенствование орудий для энергоресурсосберегающей технологии обработки почвы при возделывании зерновых в Белоруссии». Стажыраваўся у ЗША, Нідэрландах, Даніі. Працаваў з 1996 па 2012 г. загадчыкам кафедры сельскагаспадарчых машын, да 2022 г.— прафесарам гэтай кафедры. Памёр 31 сакавіка 2022 года. Пахаваны ў Моталі Іванаўскага раёна Брэсцкай вобласці.
З’яўляецца аўтарам шэрага падручнікаў і многіх кніг па механізацыі сельскай гаспадаркі. Надрукаваў больш за 570 навуковых і метадычных прац, аўтар 59 вынаходніцтваў. Меў вучонае званне прафесара (1993), працаваў прафесарам кафедры сельскагаспадарчых машын. Член-карэспандэнт Беларускай інжынерна-тэхналагічнай акадэміі.
Надрукаваў артыкулы па сельскагаспадарчых машынах у Швецыі, Францыі, Польшчы і Сербіі. Падрыхтаваў 6 кандыдатаў тэхнічных навук. З’яўляўся членам навуковага Савета па абароне дысертацый па спецыяльнасці «Тэхналогіі і сродкі механізацыі сельскай гаспадаркі» ў БДСГА.
Пісаць вершы ён пачаў яшчэ ў школе, пісаў і ў студэнцкія гады, але не друкаваўся, ў сілу сваёй сціпласці. І таму першая яго кніга — паэма «Мікітавы прыгоды» — выйшла ў 2000 годзе, калі Аляксандр Віктаравіч быў ужо вядомым вучоным. Разам з гэтай кніжкай прыйшоў у беларускую літаратуру сапраўдны паэт. «Мікітавы прыгоды» — гэта сатырычна-гумарыстычны твор, напісаны ў духу парадыйнай паэмы «Тарас на Парнасе» на народна-гутарковай, усходне-магілёўскай беларускай мове. Герой паэмы — тыповы прадстаўнік беларускай вёскі 60-х гг. ХХ стагоддзя, на долю якога выпала вельмі шмат выпрабаванняў, але ён з гонарам выходзіць з розных сітуацый дзякуючы толькі свайму прыроджанаму сялянскаму розуму і дасціпнасці. Пасля першай кнігі адна за адной, амаль кожны год, выходзяць зборнікі вершаў Аляксандра Клачкова: «Камін», «Тайна часу», «Вечныя пытанні», «Тэатр жыцця», «Колер і гук» і інш. У яго вершах з’яднаны дзве плыні — лірычная і філасафічная. Ён умее ў сваіх вершах паяднаць рацыянальнае і эмацыянальнае, і сінтэз гэтых двух пачаткаў аўтару даецца лёгка, бо ён так мысліць. Друкаваўся ў штотыднёвіку «Літаратура і мастацтва», перыядычных выданнях. Піша на рускай і беларускай мовах. На яго вершы напісана некалькі песен. Паэтз болем у сэрца чуе, як часта скажаецца «прыродная» беларуская мова. Ён заклікае суграмадзян да асцярожных і трапяткiх адносін да моўнай спадчыны продкаў — мовы Максіма Багдановіча, Янкі Купалы і Якуба Коласа. У сваіх вершах ён праслаўляе родную мову, бачачы ў ёй аснову дзяржаўнасці і вытокі нацыянальнай духоўнасці.
Паэзія яго атрымала станоўчыя водгукі такіх прафесіяналаў мастацкага слова, як Ніл Гілевіч, які пра зборнік «Тайна часу» пісаў: “ёсць нямала вершаў, якія мне прыйшліся да душы, асабліва ў раздзелах «Час між людзей» і «Чысты час»[1].
У прадмове да аднаго з першых зборнікаў Клачкова «Мікітавы прыгоды» Алесь Пісьмянкоў адзначыў, што аўтару «удалося стварыць шэраг праўдзівых і запамінальных сцэн з жыцця вёскі, прасякнутых болем за яе сённяшні дзень» [2].
А паэт Анатоль Зэкаў, так напісаў пра творчасць Аляксандра Клачкова: «Ён шукае. Слова за словам, радок за радком. Ён зусім не прэтэндуе на ісціну ў апошняй інстанцыі, а імкнецца разважаць над кожнай праявай жыцця па-свойму, заадно падключае да разваг і чытача» [3].